Ուժ եմ գտել լռեցնելու լռությունս: Փակել եմ բերանը, դրել` տուփի մեջ, պահել եմ այնպես, որ շնչահեղձ լինի: Իսկ այն, անշուշտ, ուզում է խոսել: Ուզում է, սակայն ուրիշ ճար չունի:
Դուք` մարդիկդ, ինչպես եք կոչում այդ, երբ գոռում է լռությունը: Ես կոչում եմ ծամածռություն, ես կոչում եմ խաբկանք, գուցե: Ես կոչում եմ հիմարություն: Լռություն, սպանվել ես քո աղմուկով, սպանել ես ինձ` սպանվածիս: Այնպես արա քեզ բաց թողնեմ, որ շունչ քաշեմ, խեղդվում եմ արդեն: Թույլ տուր զգամ ազատության հոտը, բաց թող ձեռքս, բաց արա աչքերս:
Լռությունն ու ես հավերժական թելերով կապվել ենք, կապվել ու ստեղծել ենք հիմար կապանքներ, պարաններ ենք կապել ու ճոճվում ենք անընդհատ: Մեկ` իմ կողմ, մեկ` նրա: Մեկ` աջ, մեկ` ձախ, հետ ու առաջ, գնում, գալիս, մեզ ենք փնտրում ու չենք գտնում, միայն ստվերներ ենք նկատում, սակայն մատնում ենք լռության, անցնւմ ենք, գնում: Ախխխ այս ձևությունը, որ սարքեցի ես պահմտոցի: Փնտրում եմ նրանց, բայց գտնում եմ մեզ` ինձ ու լռությանս: Հաճախ, նաև, թաց աչքեր, սպիացած այտեր, սպասող շուրթեր, սառած մատներ ու հոգնած դեմքեր:
Մեկ է լուռ եմ: Ես կոտրում եմ ամեն ինչ հասկանալու քո անիծյալ շնորհը: Դու խոսում ես, ես լռում եմ: Ես լռում եմ դու խոսում ես:
Լոկ մի քանի բառ, մի քանի րոպե տուր ինձ, ու վերջապես մաքրիր լռությանս վրայի փոշին, ուզում եմ շնչել սիրելիս:
