Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

Ցավոք ցինիկ ենք...

15:04, ուրբաթ, 03 ապրիլի, 2015 թ.
Ցավոք ցինիկ ենք...
     Մեր ցավը մեր աչքից հանում,
     Ու գռեհկությամբ մյուս աչքն ենք կոխո՛ւմ,
     Պղծելով մարմինը հայո՛ց մեծ ցավի,
     Անլո՜ւռ մեր հիշատակի, հայո՛ց աշխարհի,
     Հասարա՛կ հայի, տանջվա՛ծ հայի, պայքարո՜ղ հայի:
     Իսկ ամենից վեր` մենք մի՜տքն ենք պղծում,
     Տեսա՜կը՝ ցնքնած բորենիներո՛վ,
     Բորոտո՛վ լցնում, ու ապականվո՜ւմ...
     Ի՞նչ ենք մենք ընկել մեր տանջված ջանին,
     Ի՞նչ ենք մենք ուզում մեր սուրբ հուշերից,
     Մագաղա՜թ դարձած, մորթված մեր ու մանուկի՜ց,
     Ահել-ջահելի՜ց, հերո՛ս հայդուկից,
     Մեր կույս հարսների սո՛ւրբ հիշատակից,
     Ու մե՛ր Զոհրապից` մտավորական մե՜ծ օրենսգետից՝
     Բազում մտքերի գոհար բեղուն մեր գետի՛ց,
     Մե՛ր Վարուժանից, Սիամանթոյից մեր արդարամիտ
     Ու Կոմիտասի՜ց խելագար դարձած անճար հանճարից,
     Ի՞նչ ենք մենք ուզում ինքներս մեզնից,
     Ու թե ուզում ենք, ա՞յս է ուզածը մեր մեջ օվկիանված,
     Ա՞յս է ընթացքը հավերժ ճամփորդի…
     Էլ ես ի՜նչ ասեմ, էլ ինչպե՞ս ասեմ,
     Որ բա՛վ է, բա՛վ է, բա՜վ է այսպես մենք ապրենք,
     Շա՛ն նման իրար ոսկոր մենք կրծենք,
     Բա՜վ է սիրելի իմ հայ ժողովուրդ:
     Բա՜վ է գոհարից ու ադամանդից, թանկարժեք զարդից
     Դու ձթի կտոր, երկաթե շղթա քեզ համար դառնաս,
     Ի՛նքդ շղթայվես ու քեզ ինքնախեղդ անես քո՛ ձեռքով:
     Դու գոտեպնդվի՛ր, հասկացիր մի բա՛ն,
     Այն ինչ որ ունես՝ քո՛նն է, իմացի՛ր,
     Ինչ էլ որ չունես կամ, թե կորցրե՜լ ես՝
     Դու դեռ կգտնես, դու դեռ կհառնե՜ս
     Մոխիրի միջից, դու դեռ կբացվե՜ս
     Ու կտարածվես հանց զմրո՜ւխտ այգի,
     Դրախտի այգի՝ դրա՜խտ երկրում:
     Չարն է քեզ ստիպում իրանդ ճկել,
     Սակայն մենք գիտենք ամենից հզոր
     Չարին էլ հաղթել,
     Հայկյան աղեղով սուր նետ արձակել,
     Բելերին խոցել, գետնին տապալել՝
     Ինչքան էլ հզոր թշնամին լինի:
     Թե ապրել կուզես, հոգիդ մի՛ մեռցուր,
     Տաղանդիդ ձայնին դու ականջալո՛ւր,
     Սրտիդ զարկերով ապագադ կռի՛ր,
     Անցյալ ու ներկա ավեր-դավերդ
     Ու բյուր ցավերդ մաշկիցդ քերթի՜ր,
     Քո քաջ արիաց ձեռքով մաքրվի՛ր,
     Ու էլ մի լացիր ու մի էլ կոծի՛ր,
     Ու նորեն դու թարմ ասպարեզ իջի՛ր,
     Այս սֆինքսաշուրթ (Հ.Շ.) աշխարհին գերի՜ր
     Ու դյութի՛ր, մարդասիրության ու մարդկայնության
     Դասեր ընծայի՛ր ու հավետ ապրիր այնչա՜փ գեղեցիկ,
     Որչափ որ գիտի իմ սիրող սիրտը չքնա՜ղ հայրենիք:
Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
1
Չհավանել
0
3550 | 0 | 0
Facebook