Մեզ բոլոր իրավիճակներում ապրեցնում է մեր՝ ծիծաղելու ունակությունը: Անգամ ամենածանր իրադրություններում մենք ծիծաղում ենք՝ մի տեսակ արհամարհելով թե՛ կյանքը, թե՛ մահը և թե՛ դժվարությունները: Այսպիսով մենք, ենթագիտակցաբար, մեզ ուժ ենք հաղորդում՝ կերտելով հաղթողի կենսագրությունը: Սակայն այս հաղթողը ունակ է մարտիրոսաբար պայքարելու՝ ինչը ծայրահեղական է, քիչ է, վատ է...
Մեզ անհրաժեշտ է նոր «ռազմավարություն» , այն է՝ պարբերական հաղթանակների գաղափարը, որն ունենալու է ոչ միայն ծանր պահերին գլուխ բարձրացնելու, այլև «լայն օրերն» օգտագործելու և «լայն ապրողի» գաղափարախոսությունը, կենսակերպը:
Հեղափոխությունների հեղափոխությունը գաղափարականն է, ներանձնայինը: Եկեք հեղափոխվենք ինքներս և, ապա նոր պահանջենք դիմացինից՝ հարուստից, աղքատից, քրիստոնեից, հեթանոսից, բարեկամից, թշնամուց, իշխանավորից, ենթակայից՝ բոլորից:
Հեղափոխվենք ինքներս՝ նախ գաղափարապես:
