-Հիշու՞մ ես՝ անցած ամառ էր, խոտերը անսպասելի տապից դեղնել-ոսկի էին դարձել, ճանապարհներին մարդ էլ չկար. շոգ էր: Նստել էինք ձեր բակի միակ ծառի ստվերում ու մոռացել…
-Անցած ամառ ես այստեղ չէի, շփոթում ես:
-Երևի…Իսկ հիշու՞մ ես, որ միասին նշեցինք իմ ծննդյան օրը, առաջին անգամ քեզ հետ նշեցի իմ չսիրած օրը: Ամեն ինչ ինքդ էիր կազմակերպել ինձ համար, ու ես խոստացա, որ կշարունակեմ սիրել ծննդյանս օրը, եթե այն միշտ դու կազմակերպես ինձ համար:
-Կներես, բայց նման բան չեմ հիշում: Ե՞րբ է ծննդյանդ օրն ընդհանրապես:
-Կարևոր չէ: Ես հիշում եմ ծաղկեպսակը, որ նվիրեցիր ինձ, երբ քայլելիս հավաքած ծաղիկները չցանկացար տուն տանել: Եթե հիշողությունս ինձ չի դավաճանում՝ երիցուկներ էին հիմնականում, ես էլ կատակով հատ-հատ հանում էի, ու սիրում-չի սիրում էինք խաղում:
-Ես քեզ հետ երբևէ չեմ քայլել, մենք ծաղիկ չենք հավաքել քայլելիս ու ես պսակ չե՛մ հյուսել դրանցից, բավական է հորինես:
-Ես չեմ հորինում, ուղղակի զարմանալի կերպով հիշում եմ ինչ-որ տեղից:
-Երևի պարզապես հագեցած օրվա արդյունքն է, շփոթում ես դեպքերը, դեմքերը:
-Միգուցե…
«Ուղղակի շատ եմ երազում, իսկ դու չես էլ իմանում՝ գիշերը ու՞մ է երջանկացնում հոգիդ»
