Հոդվածներ

    
    
    
    
    
    
    
    
    
     Այդ պահին աչքիս առաջ հայելի հայտնվեց : Այն այնպես էր նայում, կարծես ուզում էր ասել. «ապա մի քեզ նայիր՛, կանգնի՛ր, վեր կաց, հերիք է կանգնի՛ր, քանի դեռ հողը ոտքերիդ տակ է, կանգնի՛ր»: Մարմնումս քնել էր զենքերիցս մեկը՝ հպարտությունս: Արթնացավ խոր քնից և հենց այդ վայրկյանին կանգնեցի հայելու առաջ: Աչքերիցս թափվում էր՝ անձրև հիշեցնող արցունքներս, բայց կանգնելով հայելու առաջ նայում էի աչքերիս: Հիշում եմ, երբ ասացիր, թե աչքերիս համար ինձ էլ չեն սիրի: Ես էլ մի մանուկ՝ փոքր երեխա, ասացդ ընդունելով սկսեցի արտասվել, իսկ իմ աչքերը՜: Իմ աչքերը ոչ միայն տեսնել, այլև զգալ ու լսել գիտեն, հասկանալ ու գնահատել, ապտակել գիտեն աչքերս, աչքերս ներել ու սիրել գիտեն, աչքերս՝ տխրել, բայց ոչ երբեք ժպտալ, միայն դա չգիտեն: Մի պահ ինձ թվաց՝ աչքերումս կրակ է վառվում, բայց չէ՛, ի՞նչ կրակ, ի՞նչպես կարող է թաց տեղում կրակ վառվել: Ձեռքիս տակ մկրատ կար: Վերցրեցի ու սկսեցի կտրել մազերս: Հիշում եմ, երբ ասում էր. «երեխես, չկտրե՛ս մազերդ», իսկ Ես կտրում էի, Ես հականիշն էի նրա բառերի: Եթե բջջայինիս ձայնը չլսեի, համոզված եղե՛ք, գուցե նաև մկրատը սկսեր մարմինս մասերի բաժանել, ինչպես նրանք հոգիս կտրեցին ու պատառ առ պատառ վաճառեցին շներին: Անծանոթ հեռախոսահամար էր ու անկարելի էր պատասխանելը, բայց անկախ ինձնից շտապեցի պատասխանել:
    
     -Բարև:-Բարև Ձեզ, կներեք ու՞մ հետ եմ խոսում:-Շտապի՛ր:-Այսի՞նքն:
    
     -Չեմ ուզում, արև գնա խնդրում եմ գնա՛, Ես նրան եմ ուզում: Ու՞ր ես: Թողեցիր ինձ այն ժամանակ, երբ ամենաշատն էիր պետք: Ինչու՞: Օգնի՛ր կանգնեմ, սիրելի՛ս: Խաղա՛ մազերիս հետ: Թու՛յլ տուր զգամ ներկայությունդ: Օգնի՛ր կանգնեմ: Ի՞նչ եմ անելու, շուտով ամառ է և ամեն օր արև է լինելու: Չեմ ուզում այդ շինծու ժպիտը: Քամի եմ ուզում, քեզ եմ ուզում: Բերե՛ք իմ վրա հող լցրեք: Ողջ-ողջ թաղեք: Թողեք մեռնեմ: Ու՞ր ես իմ հերոս: Կորել ես, ասես: Չեմ հիշում դեմքդ, միայն ներկայությունդ եմ զգում ամեն օր, ամեն ժամ: Գիտեմ, որ հիմա կողքս ես: Ամեն անգամ պատվով եմ դուրս գալիս յուրաքանչյուր խնդրից, բայց մի օր, երբ մեր տեղում նստած, նամակներդ էի կարդում, զգացի, որ մի ուրիշ քամի էր, մի տեսակ ուրիշ քամի: Չէ, Ես գուցե կհավատայի, որ փոխվել ես, բայց դու չէիր: Մեկ ուրիշն էր փորձում գրավել քո տեղը: Այդ օրվանից փորձում եմ տանից դուրս գալ միայն այն ժամանակ, երբ դրսում քամի չկա: Ոչ մի կերպ չեմ ուզում, որ ուրիշը խաղա մազերիս հետ, չեմ ուզում ուրիշի շրթունքները զգամ այտերիս, չեմ ուզում, որ ուրիշի շրթունքները համբուրեն բաց ու մաքուր Ճակատս, չեմ ուզում ուրիշի ձեռքերը տաքացնեմ ցուրտ ձմռանը, չեմ ուզում ուրիշի վերարկուն կրեմ սեփական խղճուկ մարմնիս, չեմ ուզում ուրիշը վերցնի իմ ծանրությունը, չեմ ուզում գիշերներն ուրիշի հեռախոսահամարից զանգ գա, չեմ ուզում ոչ մեկի ու ոչ մեկի հետ դիմավորեմ գալիք Նոր տարին, ծննդյանս տարեդարձը: Հասկանու՞մ ես, չեմ ուզում ուրիշի ձայնը լսեմ, չեմ ուզում, Ես միայն քամի եմ ուզում, որ սենյակիս պատուհանը բաց թողնեմ ու զգամ, որ կողքս ես: Ուզում եմ, որ քե ձայնը այնքան բարձր լինի, որ չլսեմ ուրիշ ոչինչ: Ի՜նչ դժվար է, Տեր իմ: Շա՜տ շուտվանից չեմ լսել ձայնդ: Վախենում եմ առանց քո ձայնի, առանց քո խոսքերի, առանց քո բառերի: Մարդիկ ականջիս միշտ շշնջում են, ասում են, որ մոռանամ քեզ, ասում են, թե սիրտդ քարացել է ու սերդ մոռացվել է, էլ չես սիրում դու ինձ: Գիտե՞ս, պատուհանս միշտ բաց էի թողնում՝ մտածելով, որ կներխուժես իմ սենյակ: Չէ, չկարծե՛ս, թե փակել եմ պատուհանը, ուղղակի արդեն փոխել եմ սենյակս: Այս նոր սենյակում պատուհան չկա, միշտ սառն է: Ասում են՝ ձմռանը ջեռուցման կարիք կզգացվի, բայց հավատա չեմ ուզում, Ես սառնություն եմ ուզում: Երբեմն մի հեռու անկյունից նայում եմ ձեզ, բայց շտապում եմ հեռանալ, անցնել օվկիանոս, ծով, անվերջ շրջագայել ու հասնել այն կետին, որտեղ շատ վաղուց էի ուզում լինել: Հեռանամ, որ չզգամ նրանց բացակայությունը: Չէ՞ որ նրանք երջանիկ են առանց ինձ:
     Այո՛, գժվել եմ, ինչու՞ չգժվել...