Աստված իմ, ի՞նչ է կատարվում հայկական լրատվամիջոցներում, հայկական արդարադատությունում:
Ընդամենը 2 տող 16-ամյա տղաների մահվան մասին, ու ավելի քան 3 պարբերություն «մեծ» դերասանի մասին: Ընդամենը 2 տող ողջ գերդաստանի, ողջ քաղաքի սգի մասին, և տասնյակ հոդվածներ դերասանի առողջության մասին: Եվ որտե՞ղ է գրվելու, ե՞րբ է նշվելու, որ երիտասարդների մահվան պատճառ Պետրոսյանն է հանդիսանում: Այս ողբերգական դեպքի մանրամասներն անտեսելով, թե՛ հեռուստացույցով, թե՛ լրատվական կայքերում, գրում և խոսում են միայն Պետրոսյանի պայթած փայծաղի, ու լյարդի խնդիրների մասին:
Այստեղ հարցը Պետրոսյանին, Էդգարին ու Էդուարդին չի վերաբերվում, այստեղ հարցը լրագրական դաշտի անիմաստ, միայն PR-ը բարելավող քայլերին է վերաբերվում: Բոլոր լրատվական կայքերում, հեռուստաեթերում միայն լսում էինք դերասանի վիճակի մասին: Ինչո՞ւ մինջև Աշտարակցիների բողոքը ոչ մի լրատվամիջոցում չէինք նկատում 16-ամյա տղաների մահվան հանգամանքները լուսաբանող հոդվածներ, ռեպորտաժներ: Եվ նույնիսկ այս ամենից հետո, ոչ մի տեղ չենք տեսնում իրենց հետաքննության արդյունքները, ոչ մի տեղ չեն նշում, որ դերասանը գերազանցել է արագությունը, խախտել է կարգը:
Ցավում եմ և հույսով սպասում որ մի օր արդարություն կտիրի մեր երկրում, մեր աշխարհում, որպեսզի Էդգարի պես ազնիվ ու անմեղ տղաները զոհ չդառնան այսպիսի ողբերգական դեպքերին:
Անձամբ ճանաչելով Էդգարին, անասելի ցավ ու ափսոսանք եմ զգում: Միշտ ժպտերես, միշտ շնորքով, միշտ հարգալից:
Արժանի չէր սրան: Այս ցավը միայն իր ընտանիքինը չէ, այս ցավը մեր բոլորինն է...
Աստված լուսավորի նրանց հոգին:
Թող խաղաղությամբ հանգչեն նրանք:
PS Ձեզ եմ ներկայացնում նաև քրոջ ձոնը զոհված եղբորը:
Մարինայից Եղբայր ՝ Էդգարին
Քո վիրավոր սիրտը հիմա վերացավ,
Ա՜խ ոնց կտայի սիրտս, միա՛յն ողջ մնայիր:
Դու թագավոր էի՛ր, իմ հպարտություն,
Իսկ հիմա արդեն իմ հիշողություն:
Վա՜յ այն օրերին, որ եղա քեզ հետ,
Որ, ապրեցի ես երջանիկ պահեր:
Քո շնորհիվ ես հանգիստ էի միշտ,
Քանզի թագավոր Էդգարի քույրն էի...
Ես միշտ հպարտ էի, որ կողքիս կաս դու
Ես միշտ ուրախ էի, որ պատրաստ ես դու ՝
Հենց եղբայրական ձի՛գ-ձի՛գ քայլերի:
Բայց ցավոք սրտի դու հիմա չկա՛ս,
Չ՛է, չէ՛, դու կաս, դու իմ սրտում ես:
Իմ ամբողջ սիրտը՝ քո անունն է կրում,
Դու բնակվում ես իմ փոքրիկ սրտում:
Բայց, անբացատրելի սիրտս լալիս է,
Երևի ԴՈՒ ես զգուշացում անւմ
Մեր տխրության վերացման համար:
Մի օր բոլորս կգանք ՔԵԶ այցի,
Ա՜խ, բայց դու ինչու այդքան շտապեցիր:
Հոգիդ թող հանգիստ լինի ԵՂԲԱ՛Ր,
Մեղավորը ուրախ չի մնա, չ՛է:
Եթե նա իրեն մարդ է համարել՝
Ապա պետք է նա իր մեղքը քավի ՝
Որպեսզի ՄԵՐ ձեռքով նա չվառվի…
Խղճիցդ փախար,
Դու փրկեցիր քեզ,
Ու այդ վիճակում կրկին «ՀՈՒՄՈՐ» ես անում:
Ամոթ է՜ Վարդան, անունդ Հայ է,
Չնայած ինչ խոսք Հայն արդեն վա՛խ է:
Եղբա՜յր, իմ ԷԴԳԱՐ, հոգիդ թող լույսով լինի,
Իսկ մեր լույսերը արդեն հանգչեցին…
Եվս մեկ անգամ խաղաղություն ու հանգստություն եմ մաղթում նրանց հոգիներին:
