Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

Չկաշկանդենք մեկս մյուսին

19:56, շաբաթ, 17 օգոստոսի, 2013 թ.
    
    

Քոթանջյան-արվեստագետը ժողովրդի մեջ զուգորդվում է հումորի ժանրի հետ. բայց իրականում ՀՀ ժողովրդական արտիստ Ռաֆայել Քոթանջյանը բազմաշերտ և խորը ասելիք ունեցող դերասան է: «Արվեստը պետք է պայքարի կյանքի վատ կողմերի և քաղքենիական մտածողության դեմ», - ասում է պրն Քոթանջյանը:


    

-Վերջերս անցկացվեց «Արտ-Ֆեստ» առաջին հանրապետական երիտասարդական բաց փառատոնը` «Մեկ տանիքի ներքո» խորագրով: Փառատոնի նպատակն էր ընդլայնել մայրաքաղաքի և մարզերի երիտասարդ արվեստագետների համագործակցության շրջանակը: Դուք ժյուրիի անդամ էիք, գո՞հ եք արդյունքից, ուժեղ ներուժ ունե՞նք, թե՞ ոչ:

-Քանի որ դա առաջին «Արտ-Ֆեստ» -ն էր, բնականաբար մեծ սպասելիքներ չունեինք, որովհետև բոլոր նորաստեղծ փառատոնները դանդաղ են ուժ հավաքում: Մեր նպատակը այն էր, որ հանրապետության տարբեր մարզերում ստեղծագործող երիտասարդները, ովքեր որ զրկված են իրենց արվեստը ցուցադրելու հնարավորությունից, գոնե այս փառատոնի շրջանակներում կարողանան իրենց լավագույն գործերը բերել մայրաքաղաք, ցուցադրվել, ճանաչվել: Հետաքրքիր էր նաև արվեստասերների և մասնագետների, թատերագետների համար: Բավական մասնակիցներ ունեցանք Գյումրիից և Վանաձորից, հույս ունենք, որ ապագայում ավելի մեծ շրջանակ կկարողանանք ներգրավել, այդ թվում նաև Արցախը: Ընդհանուր առմամբ բավական հետաքրքիր գործեր կային, բայց առաջին մրցանակը այդպես էլ իր տերը չունեցավ…ոչինչ թող աշխատեն, լավ գործ ներկայացնեն, և ապագայում անպայման կարժանան այդ մրցանակին:

-Այդ բազմաքանակ միջազգային և հանրապետական փառատոնները, որ վերջին տարիներին անցկացվում են Երևանում, ի՞նչ են տալիս արվեստագետին և արդյո՞ք ստեղծում են միջավայր:

-Մի քանի անգամ եղել եմ «Ոսկե ծիրան» -ի հանձնաժողովի անդամ, ու այն ժամանակ շատերը ասում էին, - «Ինչպե՞ս կարելի է, չունենալով կինո, անել կինոյի մի քանի փառատոն»: Կյանքը եկավ ապացուցելու, որ իսկապես, երբ չունեինք կինո, բայց արդեն ունեինք փառատոն` «Ոսկե ծիրան» -ը, որը հիմա բավական հզոր անուն ունի, այնպիսի արվեստագետներ, անհատականություններ են հյուրընկալվում մեզ մոտ, որ իրենց ներկայությամբ արդեն աշխարհի ցանկացած կինոփառատոնի փայլ կտան:

Այդ բոլոր փառատոնները ստեղծում են միջավայր, ստեղծում են կինոյի միջավայր: Եթե առաջին տարիներին կինոդահլիճները մնում էին կիսադատարկ, հիմա արդեն բոլորովին հակառակ պատկերն է, մաստեր-կլասները անցնում են լեփ-լեցուն դահլիճներում, որովհետև երիտասարդությանը դա հետաքրքրում է, ուզում են սովորեն և լսեն, շփվեն աշխարհի ամենահեղինակավոր արվեստագետների հետ: Միջավայր աստիճանաբար ստեղծվում է շնորհիվ հենց այդ փառատոնների, ես ողջունում եմ Երևանում անցկացվող ցանկացած փառատոն, որովհետև վաղ թե ուշ դրանք տալու են իրենց արդյունքը: Այդ ասպարեզում չունենալով մեծ փորձ, բայց արդեն կարողանում ենք ոտք գցել շատ հեղինակավոր կինոփառատոնների հետ. դա խոսում է նրա մասին, որ ունենք շնորհալի երիտասարդներ և նրանցով պետք է ոգևորվենք և ոգևորենք:

-Հայաստանում այսօր կինոն սերիալանում է, լուրջ ֆիլմեր քիչ են նկարահանվում, ինչո՞ւ:

-Չեմ կարծում, իհարկե այդ սերիալ հիվանդությունը կա մեր մեջ, ինչպես նաև ամբողջ աշխարհում կա այդ հասկացողությունը: Քանակական փոփոխությունները վաղ թե ուշ բերում են նաև որակական փոփոխության. կարծում եմ, որ սերիալների այդ քանակը չպետք է մեզ վախեցնի, որովհետև քանի, որ կա քանակ, ուրեմն երբ էլ լինի անպայման կծնվի որակ, ես սպասում եմ այդ օրվան…Փնտրտուքների, որոնումների ճանապարհը միշտ էլ բարդ է եղել, մենք հիմա այդ ճանապարհին ենք, Աստված տա, որ դա բերի դրական արդյունքի, որովհետև հիմա մենք մեր այդ սնամեջ սերիալներով սխալ պատկերացում ենք տալիս Հայաստանի, հայ ժողովրդի և ընդհանրապես մեր արժեհամակարգի մասին: Վերջերս ԱՄՆ-ում ապրող ընկերներիցս մեկը ասեց, որ իր երեխաներին չի ուղարկի Հայաստան, որովհետև այստեղ երեխաներին առևանգում են, գումար են ուզում և այլն: Հարցնում եմ, որտեղից են նման բաներ լսել, ասում են ձեր սերիալներից…Այդպես չգիտակցելով շատ անգամ ինքներս խանգարում ենք մեր առաջընթացին: Այսօր փաստորեն այդ էժանագին և վատ սերիալներով խանգարում ենք նաև զբոսաշրջության զարգացմանը Հայաստանում:

-Ինչ որ համակարգող օղակ պետք է լինի, որ վերահսկի այդ ամենը:

-Շատ ցավոտ թեմայից խոսեցիք. ասեմ, որ խորհրդային կարգերից հետո մեր արվեստի բնագավառը ունեցավ երկու մեծ կորուստ, առաջինը` մեզ մոտ վերացավ խմբագրական ինստիտուտը, որը շատ ուժեղ էր, որովհետև խմբագիրները ստուգում էին ոչ միայն, որ հակասովետական բան չլինի, այլ նաև, որ գրագետ լինի, ճաշակով, ասելիք ունենա: Այդ ինստիտուտը այսօր ցավոք սրտի վերացել է, և երկրորդը` անճաշակությանը շատ ենք տեղ տալիս, որտեղ կա նաև լեզվի խախտումներ, պահվածքի խախտում…հիմա ամեն ինչ բաց տեքստով է ասվում, նույնիսկ հայհոյանքի աստիճան, որը և լեզուն է փչացնում, և մարդկային մոտեցումը:

-Քաղաքական ներկա թոհուբոհի մեջ ի՞նչ դեր է վերապահված թատրոնին: Ձեր կարծիքով որքանո՞վ են համատեղելի արվեստ և քաղաքականություն հասկացողությունները:

-Ես միշտ հեռու եմ եղել բուն քաղաքականությունից. քաղաքականությունը ընկալում եմ, որպես քաղաքակրթություն, և, իհարկե, կինոն և թատրոնը պետք է կարողանան քարոզել ճիշտ քաղաքակրթություն: Արվեսը պետք է պայքարի վատ երևույթների, քաղքենիական մտածողության դեմ, դա իր կոչումներից մեկն է: Վերադառնանք Արիստոտելի` կատարսիսի երևույթին, ամեն մի գործ տեսնելուց մարդու մեջ պետք է արթնանա ինքնամաքրվելու պահանջ, այդ դեպքում արվեստի գործը կունենա իր նշանակությունը: Ես դրա կողմնակիցն եմ, ցավոք չեմ կարող ասել, որ այսօրվա մեր բոլոր գործերը այդ կատարսիսի սկզբունքը իրենց մեջ ունեն, բայց բոլոր դեպքերում ձգտումը կա:

-Համամիտ ե՞ք, որ անկախությունը վիճակ է, որ մարդը մշտապես ունենում է իր մեջ:

-Ես շատ ուրախ եմ, որ մենք անկախության ճանապարհով գնացինք, թեև շատ ազգեր շատ երկար են այդ ճանապարհը անցել, իսկ մենք հիմա շատ արագ ենք դա անցնում, հույս ունեմ, որ այդ արագության մեջ կկարողանանք չկորցնել ամենակարևորը` մեկս մյուսին հարգելու հնարավորությունը, մի բան, որ ցավոք հիմա շատ քիչ եմ տեսնում: Չկաշկանդենք մեկս մյուսին: Ամեն մարդ ունի իր անկախությունը և իր փոքիկ դաշտը, որը պետք է անձեռնամխելի լինի, այդ դաշտը չպետք է խաթարել, այն արդեն իսկփոքր է:

Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
1
Չհավանել
0
4658 | 0 | 0
Facebook