Հոդվածներ

Մաենոբուն գյուղի ամենահարուստ և ժլատ մարդն էր։ Իր ժլատության պատճառով նա մենակ էր ապրում մեծ տանը, բացառությամբ մի փոքրիկ սև կատվի, որը բռնում մկներ և առնետներ էր բռնում, իսկ հարուստի տանը դրանք շատ էին։ Կատվի անունը Անիգա էր, և նա մութ գիշերից էլ սև էր, բացառությամբ ճակատի կենտրոնի կիսալուսնաձև սպիտակ շերտի։ Մի երեկո Մաենոբուն սովորականի պես նստեց և սկսեց փողը հաշվել, մինչդեռ Անիգուն հանգիստ քնած էր գորգի վրա։ Մաենոբուն նայեց կատվին և մտածեց. «Իմ տանն այլևս մկներ չկան, բայց ստիպված եմ ամեն օր կերակրել այս կատվին: Անիմաստ ծախս է» ։ Նա բռնեց քնած կատվին և պատուհանից դուրս նետեց: Կեսգիշեր էր։ Դրսում ամպրոպն էր մոլեգնում, քամու ուժգին պոռթկումները սառն անձրևի վտակներ բերեցին գյուղի վրա։ Դժբախտ կենդանին ցրտից դողում էր ու բարձր մլավում։

Մաենոբուի տնից ոչ հեռու կանգնած էր աղքատ գյուղացի Ինումացու խրճիթը։ Նա նույնպես մենակ էր ապրում։ Նա երբեք ընտանիք չէր ունեցել ոչ թե ժլատության, այլ՝ ծայրահեղ աղքատության պատճառով։ Ինումացուն պառկեց իր գորգի վրա և մտածեց այն թշվառ ու անհաջող կյանքի մասին, որ պատրաստել էր իրեն ճակատագիրը։ Հանկարծ քամու ոռնոցի և Ինումացուի հին տան տախտակների ճռռոցի միջից լսվեց ողբալի մլավոց:

-Փոքրիկ Անիգու, ի՞նչ ես անում դրսում այսպիսի փոթորկոտ եղանակին, – բացականչեց նա և դողացող կատվին տարավ տուն, չորացրեց ու մի քիչ կաթ լցրեց թասի մեջ։ Շատ շուտով Ինումացուն և Անիգուն լավ ընկերներ դարձան։ Գյուղացին վերջապես գտավ մի ընկերուհու, որին կարող էր պատմել իր բոլոր անախորժությունների ու վշտերի մասին։ Ու թեև կատուն չկարողացավ պատասխանել գյուղացուն, բայց նրա հայացքն այնքան արտահայտիչ էր, որ Ինումացուն վստահ էր, որ Անիգուն ամեն ինչ հասկանում է։

-Օ՜, եթե միայն դու կին լինեիր և ոչ կատու, - մի անգամ հառաչեցելով ասաց նա:

Հաջորդ օրը Անիգուն անհետացավ։ Իզուր Ինումացուն կանչեց նրան, իզուր որոնեց ամբողջ գյուղով մեկ։ Խեղճ մարդը մտածեց, որ անզգույշ խոսքերով վիրավորել է նրան և շատ տխրեց։

Ժամանակ անցավ, Ինումացուն դեռ միայնակ էր, և նա նույնիսկ կատու չուներ, որին կարողանար պատմել իր վիշտերը: Բայց մի գարնանային լուսնյակ գիշերը նրան արթնացրեց դռան թակոցը: Նա զգուշորեն հարցրեց.

-Ո՞վ է:

-Ե´ս եմ, Անիգու, այն կատուն, որին դու տուն տարար փոթորկոտ երեկոյան, - պատասխանեց կանացի մեղմ ձայնը:

Սկզբում Ինումացուն մտածեց, թե երազ է տեսնում։ Նա նույնիսկ կսմթեց իր ձեռքը, որպեսզի համոզվի, որ երազ չի տեսնում: Նա զգուշորեն բացեց դուռը և շեմքին տեսավ մի գեղեցիկ երիտասարդ կնոջ՝ կանաչ աչքերով։ Նրա սև մազերի կենտրոնում կիսալուսնի տեսքով սպիտակ շերտ էր շողում։

- Անիգու՜ - զարմացած թոթովեց Ինումացուն։

-Դու մի կին էիր ուզում, որը կփարատեր միայնությունդ: Ահա´ եկել եմ, — ասաց Անիգուն։

Ինումացուն ապշած նայեց գեղեցկուհուն, և Անիգուն գնաց տան այն անկյունը, որտեղ մի ժամանակ նստում էր Անիգու կատուն և սկսեց իր պատմությունը:

-Երբ հասկացա, որ քեզ ոչ թե կատու, այլ կին է պետք, առանց րոպե կորցնելու, գնացի Հոնսյու կղզու Իսեանի անտառ: Դու գիտես, որ այնտեղ հաճախ հրաշքներ են լինում։ Իմ ճանապարհը դժվար էր, բայց աստվածների շնորհով կարողացա խուսափել բոլոր վտանգներից՝ աղվեսներից, շներից, մարդկանցից... Հասնելով անտառ՝ սկսեցի կատարել բոլոր սահմանված ծեսերը։ Երբ նշանակված ժամը հասավ, ես երեք անգամ արտասանեցի իմ երդումը և պառկեցի Դաշիկիի արմատներին՝ այն կախարդական ծառի, որն աճում է անտառի ամենախորքում։ Ես այնտեղ շատ օրեր ու գիշերներ պառկած էի առանց ուտելու և խմելու։ Մի օր արթնացա ու հասկացա, որ իմ աղոթքը տեղ է հասել՝, և ես կին եմ դարձել։ Սիրելի Ինումացու, ես աղքատ եմ, ունեմ միայն սիրող սիրտ և ամուր ձեռքեր: Դրանք քոնն են։

Ինումացուի ուրախությանը չափ ու սահման չկար։ Դեռ ամառը չեկած՝ նրանք ուրախ հարսանիք արեցին։ Երիտասարդ ամուսինները շատ աշխատեցին և միասին կարողացավ խնայել որոշակի գումար, իհարկե, ոչ այնքան, որքան իրենց հարևան Մաենոբուն, բայց նրանք ունեին մի գանձ, որից ամենևին չուներ ծեր ժլատը. և նրանք երջանիկ էին։