Մուհամմեդ մարգարեի մերձավոր զինակիցներից մեկը՝Թալհա իբն Ուբայդալլահ իբն Քաննաշը ստորաքարշ հնազանդությունը դատապարտող հետևյալ պատմությունն է պատմել իր մտերիմներից մեկին.
«Մի անգամ, երբ ես Հալեպի ամիրա Սեյֆ ադ-Դաուլիի սեղանակիցների մեջ էի, և մենք ընկերական զրույց էինք ունենում, նրանք բերեցին մի մարդու, որին ամիրան, ինչ-որ բան ասելով նրան, հրամայեց մահապատժի ենթարկել, որն անմիջապես իրականացվեց։ Այնուհետև ամիրան շրջվեց դեպի մեզ և ասաց. «Ինչպիսի՜ անդաստիարակություն։ Ինչպիսի՜ վատ բարքեր են տիրում իմ արքունիքում։ Կարելի է մտածել, որ ձեզնից ոչ ոք չի մատնել մարդկանց, չի լսել թագավորների մասին պատմություններ, չի ապրել աշխարհում և չի դաստիարակվել հավատքով ու առաքինությամբ...» ։
Մենք, մտածելով, որ նա մեզանից մեկի ծառայության մեջ վատ արարք է նկատել, նախատինքին այսպես պատասխանեցինք. «Մենք վարքագծի կանոնները սովորեցինք միայն մեր տիրոջից, թող Ալլահը պահպանի նրան, - ընդունված էր նրան այդպես դիմել, - և մենք չգիտենք, թե ինչ ենք արել, որ արժանացանք այս նախատինքներին: Միգուցե մեր տերը կամենա բացատրե՞լ, թե ինչ է պատահել»:
Եվ նա պատասխանեց. «Մի՞թե դուք չտեսաք, որ ես անտեղի հրամայեցի մահապատժի ենթարկել մի մահմեդականի՝ մղված մասամբ փառամոլությամբ, մասամբ էլ քաղաքական ստոր հաշվարկներով: Բայց ես հույս ունեի, որ ձեր մեջ կգտնվի մի խոհեմ մարդ, ով կխնդրի ինձ չեղարկել այդ դատավճիռը, և ես կանեի դա՝ պահպանելով իմ իշխանությունը նրա և մյուս բոլոր հպատակներիս վրա։ Բայց դուք դա չարեցիք, և ձեր պատճառով ես իզուր թափեցի նրա արյունը» ։
Մենք սկսեցինք բացատրել, որ պարզապես չհամարձակվեցինք իրեն հակադրվել։ «Ինչպե՞ս, — հարցրեց նա, — նույնիսկ երբ խոսքը վերաբերում է մարդկային կյանքի՞ն։ Դա արդարացում չէ» ։ Եվ մենք խոստացանք այլևս այդպիսի բան չանել ու շարունակեցինք այնքան ժամանակ արդարանալ, քանի դեռ նա չէր հանդարտվել» ։
