Երբ մի անգամ մի մարդ ամբոխի ներկայությամբ պարսիկ նշանավոր բանաստեղծ Օմար Խայամին անաստված հարբեցող և գող է անվանում, վերջինս ոչ միայն չի հակադարձում, այլև ներողամտորեն միայն ժպտում է:
Այդ տեսարանին հետևող՝ մետաքսե հագուստով պճնազարդված մեկը հարցնում է Խայամին.
-Ինչպե՞ս ես կարողանում նման անպատվությունը հանդուրժել: Մի՞թե նրա ասածները վիրավորական չեն:
Բանաստեղծը նորից ժպտացել է ու ասել.
-Արի՛ ինձ հետ:
Պճնամոլը նրա հետ մի փոշոտ խորդանոց է մտել: Խայամը ճրագ է վառել ու փոշու մեջ կորած սնդուկի խորքերից հանել է մի քրքրված խալաթ, նետել է պճնամոլի ոտքերի մոտ ու ասել է.
-Սա հագի՛ր, փորձի՛ր, կարծես իսկը հագո՛վդ է:
Պճնամոլը գետնից վերցրել է է խալաթը, զննել է ու զայրացած ասել.
-Ես այս կեղտոտ փալասի կարիքը չունեմ: Ես, ինչպես տեսնում ես, պատշաճորեն հագնված եմ, իսկ դու, հավանաբար, խելքդ գցել ես, - ու խալաթը նետել է բանաստեղծին:
-Տե՛ս, - ասել է Խայամը, - դու չցանկացար փորձել ցնցոտին: Ճիշտ այդպես էլ ես իմ վրա չառա այն կեղտոտ խոսքերը, որոնք այն մարդը նետեց իմ երեսին: Վիրավորանքից նեղանալը նույնն է, թե չափսափորձելու համար հագնես այն ցնցոտիները, որոնք նետում են քեզ:
