Դուք ձեր զենքերի առաջինը եւ բարձրագույնը նկատեք հոգեկան, բարոյական, ազգային, հայրենասիրական ոգին։ Դա՛ է, որ ձեր մյուս զենքերին արժեք կտա, դա՛ է՝ այդ հոգեկան արիությունը, ազգային գիտակցությունը, Հայրենիքի պաշտամունքը, որ ձեր զենքերին իմաստ կտա, այլապես ձեր զենքերը մեծ նշանակություն չունեն եւ չեն կարող այն նվիրականությամբ գործածվել, ինչ որ բանակի մեջ կգործածվեն վասն հայրենյաց, վասն հավատո եւ վասն հավերժության մեր ազգի։ Ես ուզում եմ միայն ձեզ հիշեցնել, որ երբ հայ ժողովրդի գոյության հարցը խնդրո առարկա էր 451 թվականին, երբ հայոց սպարապետը՝ քաջն Վարդան զորավարը, նետվեց Ավարայրի դաշտը, նա, կռվի մտնելուց առաջ, իր ամբողջ բանակով հաղորդվեց Սուրբ Ղեւոնդ Երեցի Սուրբ Պատարագով եւ Սուրբ Հաղորդության մատուցումով...։
Գարեգին Ա Կաթողիկոս Ամենայն Հայոց
Խոսք Գյումրու հրետանային զորամասում, հատված
(6 մայիսի, 1995 թ.)
