Եթե մեկ անգամ եղել ես Դիլիջան դրախտավայրում, չես կարող չանդրադառնալ Դիլիջանում օրըստօրե խորացող թշվառությանը:
Դիլիջանցիները այնպիսի ոգևորությամբ են պատմում իրենց երիտասարդ և արդեն 13 տարի անմնացորդ թալանող քաղաքապետի ունեցվածքի մասին, որ կարծես իրենց համար է կուտակել, այլ ոչ թե իրենց ընտանիքների բերանից կտրել:
Զբոսնելով Դիլիջանում շփվում էի պատահական անցորդների հետ, հարց ու փորձ անում առօրյա կյանքից, խնդիրներից և զբաղմունքներից: Մենք գնում ենք Դիլիջանով հիանալու, իսկ նրանք քաղաքի առօրյաի անմիջական մասնակիցներն են ու քաղաքի վիճակի իրական պատկերի իմացողները: Ստորև կփորձեմ հակիրճ ներկայացնել այն ինչ պատմում էին դիլիջանցիները:
Շարքային հարկայինի աշխատակից, հարկայինի պետ ու հետո, պատահաբար, ինչ որ մեկի գործիքը դառնալով, քաղաքապետի աթոռը գլխին ընկած երիտասարդը արագ գործի է դնում մասնագիտական ունակությունները քաղաքի բյուջեն անմնացորդ գրպանելու գործում: 4 տարի գրպանելուց հետո, զգալով անպատժելիության համը, տեսնելով քաղցած ժողովրդի թուլությունը, գնելով մի քանի հարգանք վայելող բիզնեսմենների՝ «խառոշիների», որոշում է այդուհետ չհանձնել այդ աթոռը և վերջնականապես «նոք դաուն անել» «խառոշիների» խաթեր համար կամ 5000 դրամի դիմաց ձայն տվող ժողովրդին: Եվ այդպես 13 տարի: Իսկ վերջին 1 տարում գրպանելով գրանտերն ու նվիրատվությունները և նախանձելով Դիլիջանում հայտնի մի մականունավորի, որոշում է վերջապես տեղափոխվել օրինական դաշտ և դառնալ «ԶԻԲԻԼԻ ԱՐՄԵՆ»: Հանճարեղ գլուխը գործի դնելով ստեղծում է աղբահանությամբ զբաղվող ընկերություն ու ամբողջ բյուջեն սկսում է լվանալ այդ ընկերության հաշիվներով: Խեղճ նվիրյալս զօր ու գիշեր մաքրում-պրտում է քաղաքի փողոցները, բայց դե այնքան կեղտոտ է քաղաքը, որ արդյունքը չի երևում: Իսկ բյուջեն անդադար հոսում ու հոսում է անհայտ ուղղությամբ:
Բայց ասեք, որ իրական հանճար է: Նման «ուղեղներ» և «ազգի զավակներ» ծնվում են հազարամյակը մեկ:
Իսկ վերջում մեջբերում եմ զրուցակից ծերունու խոսքերը. «Այ մարդ, դրա հերը կարգին մարդ էր, տենաս դա ու՞մա քաշել»:
