Պոեզիայի համաշխարհային օրն է: Չգիտեմ, համաշխարհային ժամանակակից պոեզիան ոնց է- ոնց չէ, բայց ժամանակակից հայ պոեզիան մի նիհա՜ր, հիվանդ, դեղնած, փսլինքը քթից կաթացող հսկայամարմին կերպար ունի, որի թևերի տակ էլ, մի քանի իրենց «գրականագետ» հորջորջողներ, հենակներ են դրել, որ հանկարծ խեղճը չտապալվի գետին, Պառնաս հասնի: Հա, էդ կերպարով էլ Ժամանակակից պոեզիայի անթոլոգիաներ, ժողովածուներ են տպագրում, ներկայացնում աշխարհին:
Բայց այդ հսկայամարմին, դեգենարատային հիվանդի ստվերում անտես, արհամարհված են մնում մի քանիսը՝ մաքրամաքուր հոգով ու տողերով, առողջ, պայծառ գլխով ու դեմքով: Այ, այդ ստվերում մնացած մի քանիսին էլ շնորհավորում եմ:
Մելանյա Պետրոսյանց (Ֆեյսբուք)
