Ամեն մի խոհս մի մենամարտիկ,
Վահան ու սուր եմ պարզել անհայտին,
Մահն իմ ապրել եմ հազարապատիկ,
Ու անվերջ տրվել սիրո հրճվանքին:
Շփոթ աշխարհի կրկեսում անտես`
Ծափ ու ծանակի բյուր հանդիսատես,
Տաղերիս ի դեմ հանել են փաղանգ,
Թոշնած մնացին թուղթ ու մագաղաթ:
Ընկեր, բարեկամ անձս ուրացան
Հարճի հեզությամբ. դավի սերմնացան,
Ծիածանն ընկավ երկնակամարից,
Ես էլ գրավիչ կույսի հուշերից:
Էլ անկարող եմ, Տեր սքանչելի,
Հորձանքն անգոսնած փետուր եմ էլի,
Մի տեղ սահում եմ, մի տեղ մատչելի
Գիրս թողնում եմ տեսքով համառի:
Է՛հ, չորքոտանի չարքաշ բարեկամ,
Հակեր ես տանում արհամարհանքի,
Օրերի շղթան, որ կյանք են կոչում,
Գուցե ես ա՞յն եմ դեռ ոսկեզօծում:
Եվ ամեն խոհս մի մենամարտիկ,
Ճոճում եմ անվերջ փետուր ու սուսեր,
Պատրանքս է միայն, որ հատիկ-հատիկ
Սևագրում է թե երազ, թե սեր…