Տխո՜ւր է հայացքդ,
Աչքե՜րդ, շուրթե՜րդ,
Այս մարտյան ցնդա՛ծ ցերեկվա նման,
Գուցե՞ նրանից է՝ չկա՜ ինչ-որ մեկը
Որ սրտանց տխրի՜ քեզ համար:
Որ տխրո՜ղ չկա
Միգուցե լա՜վ է,
Միգուցե փա՞ռք տաս Աստծուն արարիչ,
Բայց շատ կներե՜ք, չէ որ դու մա՜րդ ես՝
Դժվա՜ր է ապրել առանց կարեկից:
Դժվա՜ր է ասել
Ասելիքդ պարզ,
Բարդն էլ ասո՜ւմ ես՝ քեզ չե՛ն հասկանում,
Ո՞ւմ է հարկավոր լեզուն հասարակ,
Երբ որ հայա՜ցքն է ամեն ինչ ասում:
Ու մարտյան օրը
Հայացքի նմա՜ն
Մեկ արևո՜ւմ է ու մե՛կ էլ թխպո՜ւմ,
Եվ իր ոսկեգույն վարսերի վրա
Այս գարո՜ւնը սուտ ձյո՛ւնն է իր մաղում:
Ու զորանում է
Օրը հերքումով,
Չի՛ ընդունում մե՜ղքն իր - այս գարունը լիրբ,
Եվ հայացքնե՜ր են ամպոտ օրերով,
Աչքե՜ր ու շուրթե՜ր տրտմությամբ լի…
Ուղղակի գարո՜ւն է
Ուրա՞խ թե տխո՜ւր,
Հաստատ չգիտե՜մ՝ սպասվա՜ծ – չսպասվա՜ծ,
Իսկ ես գրո՜ւմ եմ - ինչպես սիրո՜ւմ եմ՝
Անտո՜ւն,
Անհասցե, ՜
Ց՛պահանջ…
