Համբուրվեցին Մա՜հն ու Կյա՜նքը-
Մեկը սա՜ռն էր մյուսը՝ տա՜ք,
Չէ՜, սխալվեցի՜ք -
Մա՜հն էր տաքը, Կյանքը՝ սա՜ռը ու դաժան:
Կյանքը ասաց. – Զգո՜ւյշ, շա՜տ ես տաք,
Սի՜րտս ու հոգիս այրեցիր,
Մահը ասաց. – Նման Կյա՜նքը
Միայն ի՛նձ է արժանի:
Գրկեց Կյանքին, իրեն սեղմեց -
Կյանքը սա՜ռն էր գորտի պես,
Մահը Կյանքի՜ց սարսուռ քաղեց՝
Գրկից Կյանքին բաց թողեց:
Հանդիպեցի՜ն, պա՜հն էր այդպես-
Մի սա՜ռը Կյանք, մի տա՜ք Մահ,
Չհասկացվե՜ց ո՞վ ում հաղթեց
Ո՞վ մնաց, ո՞վ հեռացավ:
Կյանքը հաճախ սա՜ռն է լինում,
Դա՜ռը, դաժա՜ն մի քի՜չ բիրտ,
Մի՛շտ էլ Կյա՜նքն է Մահին խեղդում,
Բնությունով իր կոպիտ:
Հո՜գ չէ, թե որ համբուրվում են
Մա՜հն ու Կյա՛նքն՝ այս աշխարհում,
Կյանքի դաժան պահվածքի՜ց է
Մա՛հը Կյանքից սարսափում: