Դարձնում է չա՜ր,
Թվացյալ հպա՜րտ,
Պատահում է-
Անկախ քեզնից ամաչո՜ւմ ես
Ու նմանվում դպրոցական աշակերտի՜,
Որն իր դասը անգի՜ր արել,
Բայց իմա՜ստը
Չի՜ հասկացել…
*
Խանդը գուցե վի՜շտ է,
Մի յուրօրինակ կարո՜տ է արյան
և հի՜ն է այնքա՜ն,
Որքա՜ն նախաայրը, որը խանդե՛լ է
Նախակնոջը ա՜յն բանի համար,
Որ տերևից սարքած շրջազգեստը
Եղել է շա՜տ կարճ…
… Իսկ հետևանքը՝ դաժա՜ն,
Շա՜տ դաժան:
Ասո՜ւմ են նույնիսկ, որ նախաայրը
(Մեղա՜ քեզ, մեղա՜)
Հո՜ւմ - հո՜ւմ կերել է նախակնոջը
Խանդի ծարավը
Խեղդելու համար:
*
Ու կծկվո՜ւմ են խանդի ցավից
Սիրտն ու հոգին,
Մի բուռ մա՜ղձ է ծնվում կրծքում,
Որ ո՛չ անուն ունի, ո՛չ ազգանուն…
Գրա՜ծս լոկ լիրիկա՜ է-
Ի՛նքս էլ դրան չեմ հավատում,
Ու խանդո՜ւմ եմ,
Այնքա՜ն խանդում,
Որքան սիրո՜ւմ:
© Ստեփան Ումառ-Հարությունյան
