Ըստ հին պատումի` մի տաղանդավոր երաժիշտ փորձել է շվիի գերող հնչյուններով ձկներին ծովից ափ հանել: Բայց որքան էլ ջանացել է, ձկներն ափ չեն ելել, որպեսզի լսեն նրա նվագը: Տեսնելով, որ արդյունքի չի հասնում, երաժիշտը ձկնորսական ցանցը ծովն է նետել ու մի քանի ձուկ է բռնել: Ափ հանված ձկներն ավազի վրա սկսել են թփրտալ, ցատկոտել, և երաժիշտը, տեսնելով, թե ինչպես են ձկները պարում, չարախնդորեն ասել է. «Երբ ես ուզում էի ձեզ երաժշտությամբ ուրախացնել, ինչո՞ւ այդպես ոգևորված չէիք պարում»:
Թեպետ այս առակը Եզովպոսին է վերագրվում, բայց դրա ուղղակի ապացույցներ չկան: Կա միայն Հերոդոտոսի պատմածն այն մասին, որ պարսից Կյուրոս արքան այս առակը պատմել է փոքրասիացի այն հույներին, որոնք պատրաստակամություն են հայտնել նրան հնազանդվել միայն այն բանից հետո, երբ Կյուրոսը նվաճել է նրանց հարևանների երկրները: Մինչ այդ հույները հակված չեն եղել ենթարկվել պարսից աշխարհակալին:
Այս առակը, մի քիչ փոփոխված, զետեղվել է Նոր կտակարանում: Մատթեոսի և Ղուկասի ավետարաններում ուղղակի հետևյալն է ասված.
«Բայց ո՞ւմ նմանեցնեմ այս ազգը, այն երեխաների նման է, որ փողոցներում նստած իրենց ընկերներին կանչում են, և ասում են. «Մենք փող փչեցինք ձեզ համար, և դուք պար չեկաք…» » (Մատթեոս 11: 16):
