Durun lütfen yüklemiyor...

Makaleler

ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ

21:40, salı, 21 kasım, 2017
ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ
     ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
    

Ձմրան պարզ գիշեր

Համբոյրիդ, գիշե՜ր, պատուհանս է բաց,
     Թո՛ղ որ լիառատ ծծեմ՝ հեշտագին
     Կաթը մեղմահոս լոյսիդ տարփանքին՝
     Ու զով շաղերուդ կախարդանքը թաց։
    
     Պարզ, լուսածածան, հրաշալի՛ գիշեր,
     Հոսէ՛ սրտիս մէջ դիւթանքիդ ալիք․
     Ճերմակ երազիդ ցայտքերէն մեղրիկ
     Պուտ պուտ կաթեցո՛ւր հոգւոյս սիրաջեր։
    
     Կʼուզեմ որ դադրին ձայներն այս պատիր,
     Ու նեկտարիդ դողն ըմպեմ ես անյագ․
     Կʼուզեմ որ մեռնի՜ն տիւ ու ժամանակ՝
     Ու դաբիրներուդ իյնամ ծնրադիր։
    
     Ու դաբիրներո՜ւդ իյնամ ծնրադիր,
     Այս պաղատագին շարժուձեւիս մէջ,
     Ու մինչ կʼողողեն զիս ցոլքերդ անշէջ,
     Աչքերս ալ մոռնան տակաւ այս նատիր։
    
     Ցնորաբե՜ր գիշեր, ա՜հ, ընդունէ՜ զիս։
     Ընդունէ՜, միստիք ո՜վ անդորրութիւն,
     Իմ աղերսակոծ շունչիս սօսաւիւն,
     Եւ համբոյրն անանց՝ զոր կուտայ հոգիս․
    
     Սենեակս է լեցուն յուշքերովն աղի
     Երէկի հովին վայրագ տարփանքին․
     Ու դեռ կը հծծեն խորշերն ողբագին
     Վախը գրգանքին անոր կատաղի։
    
     Նե՛րս խուժէ ուժգին, նե՜րս պատուհանէս
     Ու լեցուր խցիկս, մինչեւ կաթոգին
     Քու սրբութիւնով իր խորշերն յորդին,
     Եւ ես արթննամ վաղնջուց քունէս։
    
     Համբոյրի՜դ գիշե՜ր, պատուհանս է բաց,
     Թո՛ղ որ լիառատ ծծեմ՝ հեշտագին
     Կաթը մեղմահոս լոյսիդ տարփանքին՝
     Ու զով շաղերուդ կախարդանքը թաց։

Սիրերգ

Գիշերն անոյշ է, գիշերն հեշտագի՜ն,
     Հաշիշով օծուն ու բալասանով․
     Լուսեղէն ճամբէն ես կʼանցնիմ գինով՝
     Գիշերն անոյշ է, գիշերն հեշտագի՜ն…։
    
     Համբոյրներ կուգան հովէն ու ծովէն,
     Համբոյր՝ լոյսէն որ չորս դիս կը ծաղկի,
     Այս գիշեր Տօն է հոգւոյս՝ Կիրակի՜,
     Համբոյրներ կուգան հովէն ու ծովէն։
    
     Բայց լոյսն իմ հոգւոյս քիչ քիչ կը մաշի՜
     Շրթունքս են ծարաւ միակ համբոյրին…։
     Ցնծագին գիշերն է լոյս ու լուսին՝
     Բայց լոյսն իմ հոգւոյս քիչ քիչ կը մաշի…։

Կայծեր

Հոգւոյս դափ ու թմբուկի
     Կʼիջնէ ծիծաղն այս գիշեր․
     Ծնծղաներու պէս ցնծուն՝
     Ծափ կը զարնեն իմ յուշեր։
    
     Բամբիռներու երգին հետ
     Քու շահէնի աչքերուդ
     Ծիրանեծին բոցն հըրուտ
     Կʼայրի հոգւոյս մէջ նորէն։
    
     Գինով՝ աննիւթ նեկտարէն
     Համբոյրներուն ծաղկանոյշ՝
     Հոն խօլաբար կը պարեն
     Շարժուձեւեր բամբիշի։
    
     Ցայգն յամրօրէն կը մաշի՜
     Ա՜հ, քի՛չ մըն ալ, քի՜չ մըն ալ,
     Կʼուզէ հոգիս գինովնալ
     Նայուածքիդ մէջ հրահոսան։

Թրթռումներ

Լոյսի բիծեր ծիրանի
     Կʼասղնտեն քօղքը մութին․
     Լուսնի ցոլքեր կʼանհետին
     Խորքը ծովուն հոլանի։
    
     Հըմայքներով փողփողուն,
     Հեշտութիւն մը կապոյտի,
     Հանդարտօրէն կը ժպտի
     Հոգւոյս մըռայլ տենչերուն։
    
     Սիրոյ յուշեր լուսաւէտ,
     Դողդոջուն ու ցնծագին,
     Արագօրէն կը ծագին
     Հըպարտ կʼանցնիմ երբ քովէդ։
    
     Ըզգացում մը բիւրեղէ,
     Ծիածանի երանգով,
     Ցաւոտ հոգւոյս մութին քով
     Լոյս ակօսներ կը պեղէ։

Յայգանուագ

Կուգայ սիրերգն հեղեղատին
     Անտառներու մէջ մենիկ,
     Երբ ժըխորներ պահ մʼընդհատին,
     Հասնի գիշերն երջանիկ։
    
     Արեւելքի գիշեր մը ջինջ,
     Շափիւղազարդ երկինքով,
     Ուր հեշտութիւն է ամէն ինչ,
     Ամէն իր լի բուրմունքով։
    
     Ծառաստուերին տակ սխրալի
     Բուներուն մօտ ու հեռու,
     Ջինջ հեղեղը կը թաւալի
     Արծաթացօղ լոյսերու։
    
     Ու կը շրջի անտես ոգին
     Հոն անտառի ծառերուն՝
     Խարշափն որոնց, թոյլ, հեշտագին,
     Կը նըւագէ օրօրուն։
    
     Պիշ կը դիտեմ սաղարթախիտ
     Արահետները նրբին,
     Ու երազներս ականակիտ
     Հետզհետէ կը թափի՜ն…
    
     …Դեռ մինչեւ ե՞րբ, ըսէ՜, հոգի՛ս,
     Դեռ մինչեւ ե՞րբ տառապիմ
     Պրպտելով անրջանքիս
     Թօշ ծաղիկը մտերիմ։
    
     Գուցէ վաղը մթնէ հոգիս,
     Գուցէ դո՜ւն ալ թարշամիս
     Մʼեղծեր հըմայքն անրջանքիս,
     Ու ծաղիկը պաշտումիս…։

Երազի պահեր

Լոյսը մարած սենեակիս մէջ,
     Ուր կը հոսին գալար գալար
     Յորդ ալիքները մութին,
     Ու կʼանհետին
     Արծաթ շողերն երազի,
     Ես կը փնտռեմ մըտամոլար,
     Ըղձանոյշի ձեռքն այն փափուկ, երկնային՝
     Որ պիտի տար ինծի ծաղիկն ըսփոփանքին։
    
     Ես կը փնտռե՜մ,
     Ըսպասումէն հոգիս համակ պարտասած,
     Ու տենչանքով մշտայած․
     Ես կը փնտռեմ,
     Հորիզոնին վրայ նըսեմ,
     Լոյսի շող մը՝ զոր կը մարեն անդուլ վարանքն ու կասկած։
    
     Ու տակաւ,
     Կʼիջնէ ձանձրոյթն երազանքիս,
     Հանդիսաւոր ու տրտում,
     Ու կը պատէ իր մըշուշէ պարուտակին մէջ հոգիս
     Անձկութիւնով անպատում։
    
     Մթտածումը, ինչպէս ճամբորդ ուղեկորոյս,
     Կʼանցնի փութով, անձակագին,
     Երկարաձիգ, մերթ լուսաւոր, ու մերթ անլոյս,
     Ճամբաներէն իմ մտքին։
    
     Ա՜հ, կը շտապեն, կը փախչի՜ն
     Ճամբաներու լոյսերն ամէն,
     Յանկարծական խուճապի մը մատնըւած,
     Ճառագայթի հազիւ վերջին
     Բիծ ու խաղեր կը յամեն
     Քովը ճամբուն մթամած՝
     Ուր համագրաւ կը տարածուի վեհունի ցայգն համօրէն։
    
     Ե՜ս կը փնտռե՜մ,
     Պատըշգամին վրայ կանգուն,
     Զոյգ մը աչքեր՝ մեղեսիկէ որոնց ճըրագը վառի
     Հոգւոյս մէգ ու խաւարի
     Անդոհութեան մէջ դժխեմ։
    
     Պատըշգամին վրայ կանգուն,
     Ձեռքս յոգնաբեկ ճակատիս,
     Մինչ կը հոսի գիշերն ինչպէս ծով անհուն
     Դէպի ափունքն երազիս՝
     Ես կը սպասեմ յորդ ու վըճիտ լոյսերուն՝
     Որոնց բոցը պիտի ցոլայ անծիր ցայգուն մէջ հոգւոյս։

Շերամին նինջը

Շերամատան մէջ կը հնչեն բոժոժները զիլ՝ դափին,
     Որուն յուշիկ կʼընկերանայ ձայնն երգեցիկ կիներու,
     Եւ կը մարի մերթ ճարճատուն ծեծաղներուն մէջ ծափին,
     Պատուհանէն լուսնի լոյսի շափրակներ ներս կը փաթին։
    
     Ըսթափանքի ժամն է պչրոտ, փափակամարմին շերասին՝
     Խածումն որուն՝ կը քթքթայ տերեւուտքին մէջ դալար․
     Ու սատափներ, ու զիւմրիւթներ, ու շողակներ… միասին․
     Մէկ փաղփի մէջ կը նոյնանան շերամ, տերեւ ու լուսին։
    
     Երազանուրբ անասնիկին օրհասն ու մահն ըսպիտակ,
     Վերջին քունն ալ դափ ու ծափով պիտի տօնեն վաղ գիշեր,
     Օդանոյշի ձեռքով բանուած զանակածոպ լոյսին տակ
     Հինգ աղջիկներ հուսկ օրօրը պիտի երգեն վաղ գիշեր…

Մտերմիկ տեսիլներ

Ու կը դառնան ջըրանիւներ ծերունի,
     Կափկափելով համբաուի հէքեաթներ,
     Թախծապատում բարբառի հո՜ծ կշռութիւն,
     Որ կʼակօսէ լուռն աշնանի գիշերին։
    
     Ու մարմանդին զիւմրիւթ՝ պայիկն օդանոյշ
     Նոր կը հագնի լոյսի մետաքս թելերով
     Շարամանուած պատմուճանն իր մըշուշէ՝
     Ուր մերթ շողակն օդաքարին կը վառի,
    
     Ու բոժոժին ձայնեղ՝ գանգիւնն արծաթէ…
     Ու սայլորդին ըստուերն որ՝ գո՜րշ՝ կʼերկարի՜․
     Ու սկառին ծուխն որ բիլ բիլ կʼամպանայ՝
     Ու լազուարթէ գիծը ճամբուն հեռացող…։

Ճերմակ վարդեր

Ըսպիտա՜կ վարդեր, ըսպիտա՜կ վարդեր,
     Զոր հովն անտեսեց այս ճամբուն վըրայ,
     Շամբուշ հովն աշնան՝ որ կը դըղըդէր
     Մոլեգին՝ հողին ընդերքն համօրէն․
    
     Ճերմակ գաղափար, ճերմա՜կ գաղափար,
     Աշնան մոլուցքէն դողահար հիմակ,
     Համբո՜յր շուշանի, դիւթանք ձիւնեղէն,
     Փերթ փերթ լուսինկայ, ապրշում համակ,
    
     Բե՜ր ինծի իղձիդ կաթը խանդաղատ։
     Մենաւո՜ր վարդեր, որ մելամաղձիկ
     Մառախուղներուն մէջ դեռ կը ժպտիք,
     Ապրեցէ՜ք հոգւոյս մէջ յաւերժօրէն։

Աքասիաներու շուքին մակ

Ծաղիկներէն յուշիկ թերթեր կը թափէ
     Բուրումներով օծուն հովիկն իրիկուան
     Հոգիներուն կʼիջնէ երազ մը բուրեան,
     Ի՜նչ հեշտին է մըթնշաղն այս սատափէ։
    
     Աքասիաներ, գինով լոյսէ ու տապէ,
     Օրօրուելով մաքուր շունչ մը կը հեւան․
     Մինչ կը ձիւնէ ծաղիկն իրենց հոտեւան՝
     Զոր խօլաբար հովը գրկել կը շտապէ։
    
     Ու լոյսն անոնց, անխօս հուրի՜ դիւթական,
     Հըմայագեղ ու վարսքերով արծաթէ,
     Շատրըւանին կʼիջնէ գուռին մէջ կաթէ։
    
     Ջուրը ցայտքէն ծաղիկ ծաղիկ կը կաթէ․
     Վըճիտ, ինչպէս լոյսէ արցունքը մանկան,
     Նըւագն անոր կը հեծեծէ հեշտական։
    
     Ծաղիկներէն հովը թերթեր կը թափէ…։

Այգերգ

Սարերուն մէջ կը կոծկոծի այգուն՝ կոշնակը վանքին,
     Եղնիկները մըթընշաղին դէպ ի գետափ կը դիմեն․
     Աղջիկ մըն է կարծես հովը՝ գինով մուրտի բուրումէն՝
     Որ ջուրերուն վրայ կը դառնայ սարսուռի պարն հեշտագին։
    
     Վանքին քովի արահետէն կարաւանները կʼանցնի՜ն,
     Բոժոժներուն երգը լալով գիշերին մէջ տրտմօրէն․
     Մինչ կը սպասեմ ջինջ լոյսերուն՝ որոնք ծագիլ կը յամեն
     Ու կը լըսեմ շշուկներն որ կը հծծեն մէջը ցանկին։
    
     Կիրճին խորը ժայռին ծոցն է գիւղանըկարը փռուած,
     Տարտամօրէն, հսկայական, արծիւի մը ձեւերով,
     Մագիլները խորասուզած խորշերու մէջ մըթամած․
    
     Արբշիռ բոյրէն զոր կը բերէ ինծի առտուն անխըռով․
     Ես կʼերազեմ ծառերուն տակ ու կը սպասեմ խօլաբար,
     Լոյս պարիկին՝ որ իղձերըս պըսակելու պիտի գար։

Գեմափի երազանք

Գիւղն համօրէն կը մրափէ ծոցն արեւոտ ժայռերուն
     Տիւրանդորրի պահն ըմպած է մեղկ հեշտութիւն մը սիւքի,
     Որ ջուրերուն վրայ կը ցանէ գինովի դողն իր թրթռուն
     Գետն համբոյրի մը երազով դէպի ափունք կը թեքի։
    
     Գետեզերեայ ծառաստաններ, միջօրետքի այս պահուն,
     Ինձ անծանօթ թաւուտքներէ կը խրկեն բայրն հեշտանքի,
     Որ յամրօրէն կը ծաւալի ծաղիկներէն այն լըքուն,
     Ասդին անդին տարտըղնըւած՝ որոնց հոգին կը ցամքի։
    
     Եւ հընամի ծառեր զիւմրիւթ միայնութեանց ընդմէջէն,
     Կʼարտածորեն մուշկի բոյրեր ու ժպիտներ ալ բոսոր․
     Կիսամըրափ կʼերազեմ, զիս աղաղակներ կը կանչե՜ն…
    
     Ձայներ՝ դիւթիչ աշխարհներէ, տարտա՜մ, անո՜յշ, հեռաւո՛ր՝
     Որոնք անդէն զիս կը տանին երանաստան մը բաղձոտ
     Ու կը նիրհեմ արբշիռ՝ հովին դիւթիչ նեկտարն ըմպած հոտ։

Խոնջ իրիկունն արագօրէն

Խոնջ իրիկունն արագօրէն կը խոնարհի դէպի խաւար
     Բուրմունքներու հաշիշն հոգւոյս մէջ կը ցանէ հեշտանք մը թոյլ,
     Երգի խազեր կը կրքոտին տակաւ տենդոտ յուզումնավար,
    
     Անօրինակ մըրափի մը մէջ կիսազգած կը թափառիմ,
     Ցնցուած ձայնէն ճոկաններուն՝ որոնք կուլան դուրսը անդուլ․
     Պատուհանէն կը խրկէ ինձ հովիկն համբոյրն իր մտերիմ։
    
     Մութ սենեակիս մէջ կը շրջիմ առջի համբոյրն անրջելէն,
     Ու շրթունքներս են բոցավառ ջերմութենէն երազային․
     Փակ են աչքերս, եւ կամ յանկարծ մերթ անձկութեամբ դուրս կը նային
     Ա՜հ, լըռութիւնն որ կը տեւէ՜, եւ ըստուերներն որ կը քալեն…
    
     Շուրջիս անփոյթ իրերն համակ հարցումներուս հանդէպ խուլ են,
     Հանդիսատես կʼըլլամ մտքիս պատկերներուն քայքայումին…
     Դուն չե՜ս գիտեր թէ ի՛նչ կը զգամ գուրգուրանքէս երբոր իմին՝
     Քեզի համար տենդով հիւսած երազանքնե՜րս իսկ կը խըլեն…։

Ցնորոմ անդորրութիւններ

Հեշտ փալփըլուն գիշերներու անդորրութիւն մը ցնորական…
     Դօդօշներու մերթ կեղերջներ լուռին սրբոյթը կը լլսկեն․
     Ծովախորշին մէջ ընկղմած լոյսէ աչքեր՝ որ կը խոկան՝
     Յոգնա՜ծ, մաշա՜ծ իրենց տարփոտ, իրենց բոցեղ տրտմութենէն։
    
     Ցայգն է ժայթքած իր շողակի շատրըւաններն անրջական,
     Հեռուներէն ուտի մը թաւ հեծքը կուգայ դողդըղալէն․
     Այս գիշեր ջերմ ու երազուած կայծեր հոգւոյս խորերն ինկան,
     Կը մարեմ լոյսը լամպարիս, ու կʼերազեմ մըրափելէն։
    
     Շանթէ աչքեր, բոցէ թեւեր մըտածումիս կʼանցնին քովէն․
     Եւ հուրիներ՝ նոր հոլանած ալապաստրը իրենց կուրծքին՝
     Որոնց համար շրթունքներըս անթիւ իղձեր կը թոթովեն։
    
     Որմին վըրայ տրտմութիւն մը կը ցանէ բիլ եղրեւանին,
     Դաշտերուն մէջ հարսնուկներու բոսոր իղձերը կը ցամքին․
     Մինչ ես կʼըմպեմ հաշիշն անյագ ցընորաբեր այս գիշերին։

Վերադարձի երգ

Կսկիծ կայ սրտիս մէջը վիրաւոր
     Զոր արեւին լո՜յսն անգամ չի բուժեր․
     Խորունկ ու ցաւոտ մորմոքում մը որ՝
     Ա՜հ, պիտի լայննա՜յ երբ իջնէ գիշեր։
    
     Կը հիւծին ցոլքերն լոյսին հեռաւոր,
     Խարոյկի մը պէս՝ որ վաղ է մաշեր․
     Բայց դեռ կը յուզէ զիս տեսիլք մʼաղուոր՝
     Զոր ինձ կը բերեն անցեալին յուշեր։
    
     Ու պիտի ապրի՜մ, վիշտը նոր ուժեր
     Կը բերէ յանկարծ հոգւոյս սիրավէր․
     Կեանքին կը դառնամ դեռ չըրած գիշեր։
    
     Փուշեր նետուեցան օրէ օր վէրքիս,
     Ու հոն հեծեծանք մը բերին հովեր․
     Բայց սիորյ յոյս մը կʼարեւէ հոգիս։

Վիրավունք

«Եկեալքս ի մտանել արեգականն տեսաք զլոյս երեկոյիս…»

Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըւարթ…
     Ոսկի թելեր՝ պլլըւած խունկի թաւիշ մըշուշին․
     Կապոյտ ծոպեր, ծիածան, ծըխուն ձայներ, միստի՜ք վարդ
     Լոյսէ արցունք մոմերու՝ որոնք հանդարտ կը մաշին։
    
     Խունկի ծարաւ իմ հոգիս կը ծըծէ պահն այս հանդարտ,
     Ոսկեկըրակ աչքերով բուրվառներն երբ կը ճօճին․
     Պակուցում մը հոգեգրաւ հոն կը թողու զիս անթարթ,
     Կը զգամ համբոյրն իմ հոգիս պարուրող բիլ մարմաշին։
    
     Մեղեսիկի երանգներ կʼօծեն պարոյրը խունկին․
     Խորհուրդին եմ ծնրադիր բազուկներըս խաչանիշ՝
     Ու կը սպասեմ որ ծագի հոգւոյս պայծառ Կիրակին…
    
     Ջահերն հիմակ կʼերազե՜ն համակ զիւմրիւթ ու թարշիշ…
     Կամարներէն, խորանէն կը ծագին լոյս ու ծիծաղ․
     Հոգիս քիչ քիչ կը թաղուի անուրջին մէջ այս չքնաղ։
    
     Յուշիկ փախչող իրիկուան ծիրանի լոյսն է զըւարթ…

Նոպաները

Մըթութեան մէջ վըհուկի մը պէս թախծադէմ,
     Ցաւոտ Սիրոյ հարուածն է որ կʼիջնէ կուրծքիս․
     Ու տենչանքի ծիրանիէն հրաշէկ հոգիս
     Դեռ կʼընդգրկէ յիշատակներ՝ զորըս կʼատեմ։
    
     Բոլոր լոյսերն ալ մարեցան հետըզհետէ․
     Ես կը սիրեմ այս խաւարը տառապագին,
     Ուր վիշտ մը լայն՝ սիրտըս կուրծքէս դուրս կը նետէ,
     Եւ ես կʼըմպեմ սեւ հեշտանքը ցաւոտ Կեանքին։
    
     Խաւարին մէջ չունիմ խարխափն Երազանքին,
     Ու կը դադրիմ սէրերու շուրջ թափառելէն․
     Բոցեղ աչքերս ունին կայծակ մը թախծագին,
     Սիրտէս ցաւերն հեծքեր վայրագ լոկ կը խըլեն։

Մապի նոպաներ

Ջըրաշոգին գետին վրայէն ամպանըման կը բարձրանայ․
     Կը փողփողին լազուարթ գոյներ ճամբան ի վեր Կապոյտ֊Դարին․
     Շինականներ արեւահար ծերունի մը գիւղակ տարին․
     Արեգակի բորբ ընձիւղներ կʼայրեն ամէն իր անխընայ։
    
     Դարուղիէն կʼանցնին դանդաղ ուղտերը գորշ կարաւանին,
     Թաթաւելով իրենց հոգին հըրայրքին մէջ այս տօթական․
     Երազանքնին կիսատ թողած, գինով գինով վարդերն ինկա՜ն,
     Առանց սիւքի ու պլպուլի կը հեծէ ցաւն իր վարենին։
    
     Տիւագոլի երակներով բացավայրերն են բոցափայլ,
     Ծաղիկներու հոգեվա՜րն է, ժամն արեւոտ տաղտապանքին․
     Բազմազեղուն բուրմունքներն են հեշտագրգիռ ու տապագին,
     Մենաբաղձիկ անտառին մէջ ո՛չ հեծութիւն կայ, ոչ դայլայլ։
    
     Ժայռերն անփոյթ դեռ կը տաքնան, հանդարտօրէն, լուսափողփող,
     Գիրկն անդորրին այս կիզանուտ, եւ երազին տակ բոցավառ,
     Հնձողներու ձեռքէն հոս հոն յանկարծ կʼիյնայ գերանդին վար,
     Ամենուրեք կը խըլրտի նոպան տապին տախտապարող։
    
     Ըսպասումն է հեղգ ու ջերմին կʼուշանայ դեռ հովն իրիկուան,
     Որ զովացիկ, պիտի մեղմէ տենդն անպարփակ այս թալուկին․
     Ջերմակարօտ, փաղփուն օձեր լեռներէն վար կը սողոսկին,
     Եւ՝ հըրաշունչ գոլէն արբշիռ ու բոցերազ՝ մերթ կը հեւան։
    
     Դաշտերու մէջ ընկուզիներ կը քնանան հոս հոն ցանցիր,
     Ո՛չ ճամբորդ կայ, ոչ ալ թռչուն իրենց շուքին տակապաստան
     Հսկայ խորխի պէս կʼերկարի, լայնատարած, մենիկ ճամբան՝
     Ուր սըլացքի ու քայլերու յետին մրմո՜ւնջն իսկ չի յածիր։
    
     Թուրինջ գոյներ ջըրանըկար… ծիրանի հե՜ւք արեւմարին…
     Մըշակներ ու ձիաւորներ պարտէզներէն կը դառնան տուն,
     Խարխուլ կամուրջն անոնց բեռին տակ կը հեծէ խոնջ ու նըկուն
     Գետէն անդին երանգ ու ձայն հետըզհետէ կը մարմըրին։
    
     Ահա՛ գիշերն ալ ծանր ու մեղկ կը գըլորի սարերէն վար,
     Ու տապահար դաշտավայրեր կը յագենան աղջամուղջով․
     Կենսանորոգ շունչ կը բերէ ըսթափանքի կազդոյրն այս զով,
     Բայց ցորեկին դեռ կը տեւէ բազմալեզու տենդն հըրավառ։

Աշնանային հեծութիւններ

Իրիկուններն ես կը խոկամ,
     Ամայութեան երգը կʼանցնի
     Պատուհանիս երբ առջեւէն,
     Անկապ ձայներ զիս կը թովեն,
     Հոգւոյս մէջէն մերթ Աշունի
     Կʼանցնի յանկարծ ուրուն տարտամ։
    
     Գիշերն համբուն ես կʼերազեմ
     Ցաւը կեանքի Աշուններուն,
     Ու շամբուշ հովն՝ որ կը տանի
     Դէպի տամուկ խորշեր նըսեմ՝
     Գօս տերեւի տեսիլն աղփուն
     Որ օդին մէջ կը տատանի։
    
     Եւ ցուրտ այգուն միշտ կը դիտեմ
     Պարուտակը մըշուշներուն,
     Զոր գիշերուան անտես ձեռքեր
     Թոյլ միջոցին մէջ են ձըգեր,
     Վըհատութեան պէս մոլորուն՝
     Զոր քաշած է սէրն հոգւոյն դէմ։
    
     Բայց թափառի՜լ կʼուզեմ ընդմիշտ,
     Մառախուղին ու հովուն դէմ,
     Ու դաշտերուն մէջ ամայի,
     Ուր աչքն ահով միշտ կը նայի,
     Դիտել՝ տժգոյն ու դալկադէմ
     Բարձունքներուն տամուկն ու վիշտ։
    
     Հոգիս հիմակ յափրանքն ունի
     Սիրոյ խանդ ու հըրայրքներուն,
     Ու ծաղկալից եղկ ջերմութեան
     Վայելքէն վերջ բազմաբուրեան,
     Կʼուզէ մըշուշն այս օրօրուն,
     Ու ցրտագին զովքն Աշունի։

Գարունը կʼապրեցնէ

Կը բարձրանան
     Տերեւներուն
     Շեղջեր լըքուն,
     Մինչ կը դառնան
     Դեռ ծառերուն
     Մէջ համօրէն
     Հովերն աշնան
     Պարն ամեհի
    
     Ու դէպի տուն
     Միշտ կը դիմեն
     Շեշտերն ամէն
     Ծիծաղներուն․
     Միշտ դէպի տուն
     Ու դէպի ներս
     Բոլոր իղձերս
     Ա՜լ տարիր դուն,
     Չքնա՜ղ աշուն։
    
     Դէպի տամուկ
     Պատուհանին
     Ա՜լ կը յառին
     Աչքերս հիմակ,
     Ու, սէ՜ր համակ,
    
     Երգըդ կʼիջնէ
     Սրտիս՝ ուր նէ
     Իղձ մը ճերմակ
     Պիտի գտնէ։
    
     Չէ՛, հովերուդ
     Հետ ցաւը չէ՛
     Որ կը տանջէ
     Սիրտըս հըրուտ․
     Այլ կը դառնան
     Ինձ, յուզմունքէդ
     Բողբոջ գարնան
     Արեւաշող
     Յոյսերն յաւէտ։

Հովին անցքը

Անդնդագալար ովկիանի պէս
     Կʼուռի այս գիշեր հովն ալիք ալիք,
     Կը ծըծեմ լեղի սարսափն իր ճամբուն…
     Իր լալօնին մէջ սենեակս է ծըփո՜ւն,
     Հոգիս՝ իր ահեղ կոչին խաղալիք՝
     Մինչ լոյս շաւիղ մը կʼերկարի մտքէս…։
    
     Լեռներէն կʼիջնէ հեւքն իր մոլեկան,
     Իրար բերելով ձեռքերս՝ անձկագին
     Մինչ ես ծնրադիր՝ կʼունկնդրեմ Երգի՜ն,
     Երգին խօլարձակ, Երգին թախծագին…
     Ե՞րբ պիտի հասնի իր հանգըրւանին
     Արհաւրոտ Ուխտին այս գոռ կարաւան…։
    
     Բուռն համեմունքով իր շունչն է լեցուն․
     Ու կʼառնէ ծովուն բոյրերն աղտաղտուկ՛
     Մինչ զայն կը տանին պայերն ամբարձիկ,
     Համբոյրն իր կուգայ մինչեւ իմ խցիկ,
     Եւ ես հըպումէն կը փախչիմ գաղտուկ,
     Հըպումէն՝ վայրի վիշտով ակաղձուն։
    
     Մարած է քրքում լոյսը լամպարիս․
     Յորդող մութին մէջ հեւալէն տրտում․
     Ես դեռ կʼսպասեմ ալեկոծ Անցքի՜ն,
     Նայուածքըս լեցուն իղձով կաթոգին,
     Ա՜հ, քո՜ւկդ եմ արդէն, ո՜վ միստիք ցնցում,
     Ո՜վ ձայն, մինչ ուժգին հոգւոյս կը փարիս…։

Bu gönderiyi tanıtın
Makaleyi yayınlamağı hakkında bilgiler veriyoruz Basın sekreteri. Basın sekreteri projenin içinde.
Abone ol ve malalelerin yayınla:
Beğenmek
1
Beğenmemek
0
9095 | 0 | 0
Facebook