Ձայնս հիշո՞ւմ եք, վստահ չգիտե՜մ,
բայց գրվածներիս
ծանո՛թ եք հարկավ,
ա՜խ, Տիկին ի՜նչ մոռացկո՜տն եք,
ինչպե՞ս այսքան շո՜ւտ
ու հեշտ մոռացաք:
Անմոռաց լինե՞լ, ես չէի կարող,
մաքուր է՜ջ չէի Ձեր գրքի համար,
… ո՛չ անձրև դարձա
անկանոն թափվող,
… ո՛չ էլ բաբախող Ձեր քունքը հիմա:
Մի պոկված տերև՜ դարձա Ձեր գրքում -
թեկուզ խնամքո՜վ չորացրած,
պատահմամբ նման բան
լինո՞ւմ է կյանքում՝
մեկ էջում երկո՜ւ տերև մոռացված:
Մեկ մտածո՜ւմ եմ թե մխիթարա՜նք է,
մե՛կ էլ մտածում թե
երկո՜ւ լքված սիրտ,
չէ՜, ամե՜ն դեպքում իրար ախոյան ենք,
իրար նկատմամբ-
անտա՜շ ու կոպիտ:
Գրքի այդ էջից հանե՛ք ինձ, Տիկին,
մե՜կ ուրիշ էջում տեղադրեք,
զույգ արու տերև մեկ էջում գրքի՞,
դա չափազա՜նց է,
Տիկի՜ն, ինձ ներեք…
Չորացած տերևը սրտի՜ է նման,
լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ, գլխահա՜կ,
շա՜նս տվեք հնոց ոճով
պատվարժան՝
սրտիս լինելու Ձեր ոտքերի տակ:
Ոտքով քչփորե՛ք սի՜րտս նեղացած,
Տիկի՜ն խնդրում եմ մի քիչ զգույշ եղե՜ք,
Ձեր ոտքով հանկարծ չփշրեք նրան՝
101-րդ էջում մոռացվա՜ծ այն մյուս՝ երկրո՜րդ
Տերևի նման…
Տերևի դերը դրախտի այգո՞ւմ,
Տիկի՜ն, դա այլ թեմա է, լրի՜վ առանձին,
Խոսքը գնում է լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ,
Այլ ո՛չ թե փոխնորդ-տերևի մասին…