Մարդու վրա բռնացող առաջին ուժը էդ նրանից դուրս գտնվող արտաքին միջավայրնա՝ բնությունը: Ասել, թե կեցությունը որոշումա գիտակցությունը, նշանակումա ասել, որ կեցությունը բռնանումա մարդու գիտակցության վրա, հարկադրելով գտնել լուծումներ՝ կյանքի ու կենցաղի ցածր տեսակ կազմակերպման ձևերից անցնելու ավելի բարձր ու ավելի բարդ կազմակերպման ձևերի: Նկատենք, թե ինչքան մոտ են բառակազմությամբ բՆություն ու բՌնություն բառերը:
Մարդ երբեմն նույնիսկ ինքնա կամավոր բռնանում իրա վրա, երբ գիտակցումա, որ բնածին ծուլության հաղթահարման այլ ուղի ու միջոց գոյություն չունի, եթե ուզումա հասնի իրա մոտ կամ հեռակա նպատակին:
Բռնության բովանդակությունը հարկադրանքնա, ու որքան էլ տարօրինակա, դրա բացակայությունը կնշանակի մարդ տեսակի համար ճահճացում ու վայրենության հետադարձ ճանապարհ: Նույնը վերաբերումա նաև կամավոր բռնությանը՝ սեփական անձի թերի ու վատ գնահատվող կողմերին հակադրվելու՝ կոնկրետ կամային ու պրակտիկ գործողությունների դիմելու պատրաստակամությունը: Մերժել ինքնահարկադրանքը՝ որպես բռնության ձևերից մեկը, նշանակումա հետզհետե կորցնել ՄԱՐԴ դեմքը ու բռնել ճահճացման ուղին:
Ո՛չ մի զարգացում ու ինքնության հաստատում չի էղել առանց բռնության:
Այսպիսով, մարդու առաջին բռնավորը, ինչպես ասվեց, արտաքին միջավայրնա՝ բնությունը, որպես հարկադրանքի առաջին ուժ, որը կյանքի օբյեկտիվ հանգամանքներ ու իրավիճակներա ստեղծել՝ հարկադրելով մարդուն աշխատացնել ու գործին միացնել ուղեղի ձախ՝ տրամաբանորեն մտածելու կիսագունդը:
Այդպիսով, կարելիյա դասակարգել բռնության էրկու տեսակ. արտաքին ու ներքին:
Բռնության արտաքին տեսակը մարդու վրա դրսևորվումա իրա սոցիալական ու բնական միջավայրից: Բռնության ներքին կամ կամավոր տեսակը՝ տվյալ անձի ներսից բխող հարկադրանքի միջոցնա՝ կամային ջանքերը:
Բռնության էրկու տեսակների առկայության դեպքում էլ կա պայքար հասկացությունը, որը իրա բնույթով և՛ ուղղվածա արտաքին միջավայրի, և՛ սեփական ներաշխարհի դեմ:
Բռնությունը պայքարի կարիքն ունի, էն չափով ինչ չափով որ պայքարը բռնության կարիքն ունի: Հետևաբար, պարտադիրա թե՛ բռնությունը, թե՛ պայքարը: Էրկուսի գոյությունն էլ արդարացվածա:
Մի կարևոր հանգամանք:
Էսօր ընտանեկան բռնության դեմ են պայքարում, բայց պայքարի մեթոդները վերցնում են թարս տեղից: Այնինչ, պայքարի մեթոդները չեն կարող գերազանցեն օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող հարկադրանքի ՊԱՅՄԱՆԵՐԻՆ: Պայքարի օրենսդրական մեթոդները հաճախ արհեստածին են, որոնք կտանեն մենակ հաշվեհարդարի, որը մարդու գիտակցության ու հասկացողության ընդլայնման համար ոչ մի դրական տեղաշարժ չի կարա ունենա:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, Էնշոփինգ
13.10.2017