Makaleler

Ոնց էրևումա, հայերի մոտ այլասերվելը Տիեզերքում տեղիյա ունենում լույսի արագությունից առավել մեծ արագությամբ: Հայ անունը կրող տխրահռչակ ֆեմինիստների մասին միգուցե արդեն տեղյակ են Անդրոմեդա գալակտիկայի արեգակնային համակարգի մյուս ժողովուրդները, այսինքն ավելի շուտ, քան՝ Տեր Աստվածը, ով էդքան խելք ուներ, որ կնգան ստեղծեց տղամարդու կողոսկրից, կրտսերին պատվիրեց ենթարկվել իրանից ավելի կյանքի փորձ ունեցող ավագին ու այդպիսով ստեղծեց օգտակար հիերարխիա՝ մի գլուխ ցածր, մի քայլ հետ կարգավիճակի համար, որ կնիկը հարգի թե՛ իրան, թե՛ տղամարդուն, որ եղբայրը հարգի ավագ եղբորը, սովորի նրանից ու իմանա իրա տեղը:

Ֆեմինիստները նորից կատաղել են ու արդեն նոր նախաձեռնություն են ուզում անցկացնել. ըսենց կոչված «ընտանեկան բռնության մասին»: Ովա՞ դրանց բզել, որ դրանք հանդես են գալիս օրենսդրական առաջարկներով: Ու մեր կոչեցյալ Ազգային Ժողովը պտի լրջորեն քննարկի «հարցը» ու օրենք ընդունի: Ովա՞ դրանց տեղ տալի ընդհանրապես, ո՞վ, կամ ովքե՞ր... Ինչի՞ են թույլատրվում դրանց խառնակչական ելույթները: Ու վատը էնա, որ հայտնվում են ըսենց կոչված իրավագետներ, օրենսգետներ, իրավաբաններ օրինակ՝ Արսեն Բաբայանը, որոնք լրջորեն քննարկում են ֆեմինիստական թեքմամբ օրենքները զուտ իրավաբանության տեսանկյունից: Իրանք դժբախտ են, միաժամանակ՝ անգրագետներ: Իրանք չեն հասկանում, որ նախ խնդկիրը իրավական չի, այլ ամուսնա - ընտանեկան ավանդական հարաբերությունների քանդարարության, վնասարարության նպատակ ունի: Հետո, անիմաստա կատաղած ֆեմինիստների հետ օրենքից ու օրենքով խոսալը: Ամեն մի խառնակչություն պետքա հայտարարվի օրենքից դուրս՝ պատվիրելով նորմալ մարդկանց հանձնել ընդեղ, որդեղ որ հանձնում են օրինակի համար՝ մետաղի ջարդոնը: Ինչ ֆեմինիստները, ինչ՝ իրավաբանները: Մեկը արժի մյուսին: Ամեն բան չի, որ պտի կարգավորի օրենքը: Օրենք կա, որ ավիրումա երբեմն մարդկանց ու մարդկայինի փոխհարաբերությունները:

Հետևաբար, հայտարարում եմ, որ չկա՛ ընտանեկան բռնություն, այլ կան ամուսնա - ընտանեկան հարաբերություններ, որոնք կարգավորվում են ԱՄԵՆ ՄԵԿԸ ԹՈՂ ԻՄԱՆԱ ԻՐԱ ՏԵՂԸ արդարացի ավանդական - բարոյական նորմերով: Ի դեպ, եթե օրենք կոչվածի հիմքում ընգած են ի սկզբանե բարոյական - ավանդական նորմերը, ուրեմն հենց ամուսնա - ընանեկան նշված ավանդական նորմերն էլ պետքա ամրագրվեն օրենքով, որ ո՛չ մի ֆեմինիստ չհանդգնի իրա կեղտոտ ուղեղով մտնել ու զբաղվել խառնակչությամբ: Բայց մեր կոչվող Ազգային Ժողովի՝ մեծ *****ատան դավաճաններից էսքան բան սպասելը պարզա, որ՝ իզուրա:

Ամուսնա - ընտանեկան, քանի որ ընտանիքում ապրում են ոչ միայն ամուսնական զույգերը, այլև քրերն ու ախպերներրը իրար հետ: Հիմա, եթե մի ախպերը մյուս ախպորը կամ քրոջը կարգի հրավիրելու դեպքում ապտակ հասցնի, ուրեմն ի՞նչ, պետքա էդ ախպերը դատի տա՞ իրա եղբորը... Էս ի՞նչ տեսակ բարոյականությունա պարտադրում իրանց յոբնուտի գլխից դուրս պրծած «օրենքը»:

Հիմա՝ ամուսին - կին հարաբերությունների մասին:

Եթե խոսում ենք բռնության մասին, ապա պարտադիր պետքա խոսանք դրանք ծնող ՊԱՏՃԱՌՆԵՐԻ մասին, ինչը լիբերալների ու ֆեմինիստների չսիրած բաննա:
     Ընտանեկան իսկական բռնությունը, համենայն դեպս տղամարդու համար էնա, երբ կնիկը մարդու ուղեղը աղումա՝ բառիս ամենափոխաբերական իմաստով: Իսկ ինչ վերաբերումա կնգա ծեծ ուտելուն, էդ արդեն էդ աղալու համապատասխան հետևանքը ու պրակտիկ ուղղիչ - աշխատանքային դասընթացնա: Բռնությունը ծնումա իրան համարժեք ու արդարացված պայքար: Ուրեմն թող կինը իմանա իրա տեղը ու անուղղակի կամ ուղղակի չհարկադրի տղամարդուն դիմել սեփական հոգեկանի փրկության համար պայքարի ծայրահեղ միջոցների:

Ու վերջապես, եթե դիտարկենք բռնության փիլիսոփայությունից, եթե ամեն մի բռնավոր մանա գալիս իրա զոհին, ապա ամեն մի զոհ էլ մանա գալիս իրա բռնավորին: Սա գլխավորապես ասվածա կնոջ մազոխիստիկ բնույթի մասին: Այսինքն, չպետքա մոռանալ, որ կինը իրա բնույթով պրովոկատորա, որը հաճախ քողարկվել ու քողարկվումա որձին թասիբի քցելու վարագույրով: Էդ աղջիկները չէի՞ն ծափ տալի մեզ՝ հարիֆներիս, երբ առաջին կամ երրորդ դասարանում փորձում էինք թռնել երկրորդ հարգի պատուհանից ծառերի վրա... Մի խոսքով, չլինի նման բռնությունը կինը իրան որպես կին չի զգա: Ով կարա թող հակառակը ապացուցի:

Ֆեմինիստը հայտարարումա, որ «ըտանեկան բռնություն» կոչված օրենքը չի նախատեսում կնոջ և տղամարդու տարանջատում: Իրա՞նց գրած օրենքը... Ինձ որ հայտնիյա հազարամյակների ճշմարտությունը, որ ամեն մի սեռ արդեն իրա դերը ունի ու որ էդ դերը ոչ մի օրենք չի կարա հավասարացնի: Իսկ հավասարացնելը տանումա այլասերվածության: Տեսնում ենք էսօրվա շվեդական «ընտանիքը»: Էրեխեն գլխին ունի էրկու որձ, որից մեկը կատարումա հոր դեր, մյուսը՝ մոր դեր: Կամ գլխին ունի էրկու էգ, որոնցից մեկը կատարումա մոր դեր, մյուսը՝ հոր դեր: Սա եթե այլասերվածություն չի, էլ ինչա՞: Սա իրանց ուզած հավասարության արդյունքնա: Օրենքը լավ բանա, եթե դրա գրողը ֆեմինիստների նման վարժացրած տգետ չի, չար դիտավորություններ չունի ու մարդուն իրա ՄԱՐԴ բնույթից չի իջացնում անասունության աստիճանին ու ավելի ցածր:

Պատահական չէր, որ աշխարհահռչակ կինոռեժիսոր Սթենլի Կուպրիկը էկրանավորեց Էնթոնի Բյորջեսի համանուն վեպի հիման վրա իրա հայտնի «ԼԱՐՈՎԻ ՆԱՐԻՆՋ» ֆիլմը (1972): Ֆիլմում գլխավոր ասելիքը վերաբերում էր բռնությանը: Գլխավոր հերոսի միջից հատուկ հոգեբանական - բշժկական պրոցեդուրայով հանում են նվազագույն ագրեսիան, որի հետևանքով հերոսը անգամ ի վիճակի չի լինում հակազդել սեփական անձի հանդեպ դրսևորվող ագրեսիային՝ բռնությանը, ինչը անձին հասցնումա ֆիզիկական կործանման եզրին: Ստիպված են լինում նորից զբաղվել նրա՝ արդեն վերականգնման աշխատանքներով:
     Հիմա, եթե կնոջ՝ որպես մարդ տեսակին պատկանող անձի մեջ էդ ագրսեիան արտահայտվումա պասիվորեն տղամարդուն պրովոկացիայի դրդելու մեջ, ապա տղամարդու ագրեսիան արտահայտվումա կնոջ պրովոկացիան ակտիվ միջոցներով զսպելու մեջ: Էսա ամբողջ ու հասարակ բռնության փիլիսոփայությունը, որը ֆեմինիստները ցանկանում են դարձնել ՄԻԱԿՈՂՄԱՆԻ, որ տղամարդկանց ժամանակից շուտ տեսնեն գերեզմանում:
    
    
     Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
    
    
     Շվեդիա, Էնշոփինգ
    
    
     08/10.2017