Makaleler

Գիշերը հանեց իր զգեստը,

Ե՛ս էլ լռության շապիկը իմ սև՜…

Փնտրեցի՜, չգտա՜ աչքերդ համեստ

Ու…մնացի մերկ:

Սիրուց դողացող կանայք մոտեցան-

Փարված գիշերվա թևերին,

Լուսնից ծորում էր արծաթե եղյամ

Լցվում իմ հոգին:

Հիասթափվեցի գիշերվա մթում

Լողացող կանանց կանչերից,

Ասես կանգնել էի մանկության հովտում-

Կառչած հուշերից:

Շո՜ւնչ էի փնտրում գիշերում,

Ձա՛յն հանող կենդանի մի պատկե՜ր,

Ինքս անշո՜ւնչ էի գիշերվա ձեռքում-

Անձա՜յն ու անպետք: