Հավանաբար ոմանք՝ քչերը, նկատած կլնեն, որ հայության մեծ մասը՝ անկախ իրա մասնագիտական պատրաստավածության տեսակից ու աստիճանից՝ նույնիսկ շատ պատմաբաններից սկսած՝ մինչև քիմիկոս, քաղաքական հարցերում պարտադիր դրսևորումա տզրուկի ու պորտաբույծի մտածողություն: Էդ մտածողության էն ձևնա, երբ բոլորը, չգիդես ինչի, բայց պարտավոր են իրա հանդեպ վարվեն ընենց, ոնց որ իրա՛նա ձեռտնու: Մասնավորապես, երբ հարցը վերաբերումա հողային հարցին, բոլորը խոսքները մեկ արած հայտարարում են, թե՝ հողերը տվին էսինչ օրը էսինչի որոշմամբ, ուրեմն՝ տվողները վատն են: Բայց թե ինչի՞ հասունացավ էդ հողը տալու հարցը, էդ մասին՝ քար լռություն: Ձեռ չի տալի: Բայց բոլորը իրան պարտավոր են...
Ձեռ չի տալի էն պատճառով, քանի որ սփական սխալները ու հանցագործությունները պարտակելու լավագույն միջոցը այլ ուժին պատասխանատու հայտարարելու մեջնա: Բացի էդ էլ ալարում են մի քանի պայմանագիր բացեն ու կարդան, 1 - 2 տարեթվեր ու ամսաթվեր իրար հետ համեմատեն: Ըտենցա, ինքնուրույն ոչ ստանդարտ մտածողություն դրսևորելու համար պետքա նախապես ինքնուրույն գործունեության մեջ գտնվել: Հակառակ դեպքում հայության էս տեսակ տզրուկային դիրքորոշումը մոտավորապես նմանա հետևյալին, երբ մեկի ոտերից շան հոտա գալի, բայց սխալմամբ մտածումա թե ուրիշի չստերի հոտնա, որ բռնելա ամբողջ տունը: Սա մեծ ամոթա ու պետքա սեփական ոտերը լվալ: Խալխից էլ հերիքա արդարություն պահանջել:
Պետքա արդար ըլնել նախ և առաջ սեփակա՛ն խղճի առաջ:
Հեղինակ՝ ՍՏԵՓԱՆ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շվեդիա, ք. Էնշոփինգ
10.06.2017
