ՄԵՐ ԳՈՅՈՒԹՅԱՆՆ ՍՊԱՌՆԱՑՈՂ ՄԵԾԱԳՈՒՅՆ ՎՏԱՆԳԸ
 Հասկանանք, որ վերջին ոճրագործությունը հետևանք է: Հետևանք է մեր իշխանության տևական ծառայամիտ պահվածքի, հետևանք է մեր հիվանդ մտայնության, թե, իբր, ռուս զինուժի առկայությունը զսպում է Թուրքիային: Հակառակ, նրա ներկայությունը ԵՂԵԼ Է, Է ԵՎ ԿՄՆԱ մեծագույն վտանգը մեր գոյության: Տարածաշրջանի երկրները խորշում, սարսափում են Ռուսաստանի մերձությունից, ուստի նույնպիսի թշնամանք տածում են մեր նկատմամբ, որովհետև նպաստում ենք նրա չհեռանալուն, պատվարն ենք ու պատրվակը: Միամտություն է հուսալ, թե խառնակ մի պահի, եթե անգամ ընդունենք, հարևանը որոշի օգտվել պատեհությունից, Հայաստանում գտնվող ռուսական փոքրաքանակ զինուժը կկասեցնի ներխուժումը մի բանակի, որի միայն սպայական կազմը քառասուն հազար է: Թե՞ պատերազմ կհայտարարի և Սևաստոպոլից նավերը կշարժի դեպի Միջերկրական... Այսօր նա տեր է ոչ միայն մեր ունեցվածքի, այլև մտքերի, անգամ՝ երազանքների: Մենք արտաքին ու ներքին ամեն շարժ հիմա պայմանավորում ենք տիրակալի ցանկությամբ, ընդսմին՝ ոչ միայն պետական մակարդակով: Հայ մարդն իր բակում հարևանների ներկայությամբ նողկանքով է խոսում ուկրաինացու հասցեին: «Նրանք միշտ էլ դավաճան են եղել», -ասում է: «ՈՒ՞մ են դավաճանել», -հարցնում ես: «Ռուսին», -պատասխանում է և շարունակում, - դրա համար էլ Ղրիմը վերցրեց ձեռից, հեսա Դոնբասն էլ կառնի, դե թող գնան մզզան»: Հրճվանքից աչքերն էլ փայլում են, որ երկու սլավոն երկրների դիմակայությունում առավելությունը հրահրողի, արյուն հեղողի կողմն է: Իսկ ինքը հպարտ է, որովհետև հայը միշտ հավատարիմ է եղել: Ոչինչ, որ մեր նվիրվածության հատուցումը եղավ Թուրքիայի հետ զինակացելով Հայաստանի Հանրապետությանը ծնկի բերելը 1920-ին, Արաքսից այն կողմ հողերի ընծայումը դաշնակցին, Նախիջևանը, Արցախը հորինովի պետությանը տրամադրելն ու էլի բաներ... Մոռացել է անգամ իր կյանքի օրոք կատարված անցքերը: Այնքան է փառակալել ուղեղը, որ եթե մինչևիսկ խոսք բացվի, ասենք, Սպիտակի երկրաշարժի տեխնածին լինելու մասին, վրա կտա. «Թեկուզ, եթե խելոք չմնանք, նորից կանի»: Հասարակացրի՞ հարցը, իսկ կենցաղային մակարդակով չե՞ն հույժ կարևոր, ռազմավարական նշանակության ոլորտները Ռուսաստանին զիջելու, ԵՏՄ անդամակցության բոլոր պաշտոնական հիմնավորումները: Որքան էլ պաճուճապատենք մեր խոհերը, ցանկությունները, մի բան անժխտելի է՝ թե անհատի, թե հավաքանու կյանքը մանր ու մեծ ցանկությունների, իրադարձությունների լիագումար է: Ձեր որոշումների արդյունքում մարդկանց որոշ քանակ եղյամակալած պատերի մեջ է օրն անցկացնում, որովհետև ի վիճակի չէ վճարել լույսի, գազի դիմաց, մինչդեռ կարող էինք հարևան Իրանից լիուլի և կրկնակի, գուցե եռակի էժան գազ ստանալ: Համախումբ երկիրը մի տարածք խցկեցիք, որի ամեն մի թեթևակի ցնցում խորտակման վտանգով է հղի առաջին հերթին մեզ համար: Վկան՝ տարադրամի վերջին տարուբերումները, որից մազ էր մնացել քանդվի տնտեսությունը: Գոնե հետընթացի տեղ թողնեիք եկողների համար, պայմանագրի սույն կետը փոխեիք. Статья 13 Решения и распоряжения Высшего совета 1. Высший совет принимает решения и распоряжения. 2. Решения и распоряжения Высшего совета принимаются консенсусом. Решения Высшего совета, связанные с прекращением членства государства-члена в Союзе, принимаются по принципу «консенсус минус голос государства-члена, уведомвшего о своем намерении прекратить свое членство в Союзе» . Դա քիչ էր, Արցախն էլ ի լուր աշխարհի հայտարարեցիք, թե Հայաստանի հետ կապ չունի, այլևս «մշուշ է նա, ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն», -կասեր Չարենցը: Մանկամիտ քայլերով ու՞մ եք խաբում, հզորների խաղասեղանից լղճոր պահվածքով ոզում եք բա՞ն թռցնել: «Աշխարհը չի դատապարտում հակառակորդի ոտնձգությունները սահմանագոտում», -դժգոհում եք: Գոհ եղեք, որ առայժմ թույլ չի տալիս ռուսական սվինի վերստին մուտքը մեր ու ազերիների միջակայք, որովհետև դա կլինի վերջը, կլինի ավարտուն հրաժեշտ Արցախին, և ի կատար կածվի Զորի Բալայանի բաղձանքը, կլինի փլուզումը նրա պես խորհողների սին պատրանքի: Թե՞ մոռացել եք համազգային շարժման տարիներին ինչպես էին կապոտել մեր ձեռուոտը՝ խրախուսելով մյուսին: Վստահաբար եմ ասում՝ պատի պես կկանգնի մեր արցախցոց միջև՝ արգելելով ցանկացած տեղաշարժ, թպրտալու դեպքում էլ գործի կդնի ինքնաձիգը, որի հեղինակի արձանն առանց մեր կամքը հարցնելու կանգնեցրեց Գյումրիում, զենք, որով 1999-ին հարբած ռուս զինվորականները երկուսին հնձեցին նույն քաղաքում՝ վիրավորելով շատերին, իսկ օրերս էլ առավել դաժանաբար գործի դրեց ոմն տականք հայի օջախում: Երբ 1916-ին ցարական զորքը Էրզրում մտավ, 120 հազար բնակչից մնացել էր 1000-ի չափ մահմեդական, շուրջ 200 հայ: Շարունակությունը՝ Հայոց ազգային ժամանակվոր բյուրոյի փոխնախագահ Հովսեփ Խունունցի զեկույցից. «Քաղաքը տաճիկների ձեռքով չի այրված: Ռուս զորքի մտնելուց հետո է սկսվում հրդեհը: Այրել են հայկական եկեղեցուն կից դպրոցը, առաջնորդարանը, շուկայի մի մասը և մի քանի զորանոց: Ռուս իշխանավորների վերաբերմունքը դեպի տաճիկ ժողովուրդը բարեկամական է, դեպի հայերը պարզ կերպով թշնամական...»: Դա վարք է, որը կայսերական ուժի ներկայացուցիչը բանեցնում է իր տիրած բոլոր երկրներում՝ լինի Աֆղանստան, Չեչնիա, Ուկրաինա, Չեխոսլովակիա, Հունգարիա, Հայաստան... Եվրոպայի ժանդարմ էն գլխից, հո, զուր չե՞ն հորջորջել: Մե՞զ պիտի խնայի, մե՞զ զորավիգ լինի, պաշտպանի ումի՞ց, եթե այսօր Թուրքիայի հետ հանուն իր շահերի պատրաստ է վերստին ըստ ամենայնի մերձենալ: Նեղսրտում եք, որ Պուտինը Աթաթուրքի դամբարան է գնացել, մտաբերել ռուս-թուրք երբեմնի բարեկամությունը: Լավ է արել, ձեզ ի՞նչ, էլի կանի, ձեզ ի՞նչ... Սովետի օրոք էլ է արել, այսօր էլ, հետո էլ կվարվի, ինչ իր շահը պահանջի, քեզ էլ կզոհաբերի, որպես մանրադրամ կգործածի, եթե տեղը գա, հարկ լինի: Հետևություն, հո, կարո՞ղ ես անել, գոնե արգելել գողերի հավաքը քո մայրաքաղաքում, ոչ թե ոստիկանության խոսնակի բերանով հայտարարել՝ ազատ տեղաշարժի իրավունք ունեն: Գուցե տականքը և՞ս ինքնաձիգով ազատ շրջելու, քնած երեխային խողխողելու արտոնություն ուներ... Ոճրագործին քննելու գործառույթն ստանձնել է Ռուսաստանի զինվորական դատախազությունը: Պաշտոնական մակարդակով ընդվզելու փոխարեն /թեև ինչ տարբերություն, ով կդատի, քանզի պարտակելու են/, արդարացում են գտել՝ վկայակոչելով նրանց օրենսդրությունը: Իսկ մե՞րը, փաստը, որ առանձնակի դաժան հանցանքը կատարվել է զորակայանից դու՞րս... Այս ու բազում այլ հարցեր ֆեյսբուքում են քննարկվում, մարդիկ անզորությունից ճաքում են, դիվահարվում, իսկ պաշտոնյաները, կուսակցությունները, ստեղծագործական ու հասարակակական կազմակերպությունները հիմնականում ջուր են առել բերանները: Ձեր արժանապատվությունը վիրավորված չէ՞, ձեզ չե՞ն նսեմացրել... Գրողների միության անդամ չեմ, բայց տեղյակ եմ, թե ինչպես՜ էին ժամանակին ընդվզում՝ պահանջելով չհավասարեցնել մյուս հասարակական կազմակերպություններին, բարձր կարգավիճակ տալ, քանզի նրա տանիքի ներքո, իբր, հայ մտքի էլիտան է... Եկեղեցին ինչու՞ է մնջել, հովիվ լինել, հոտ ունենալ կամենում եք, նրան նեղ պահին նեցուք լինել՝ ո՞չ: Հիմա այնքա՜ն հեշտ է հասկանալ, թե մեր ընթացքի տարբեր փուլերում ինչու ենք շարունակաբար կորցրել անասելի ճիգերով ձեռք բերածը, ինչու աշխարհակալ տերություն մնալու, վերստին դառնալու փոխարեն տարածքներ ենք շարունակաբար զիջել` ի զորու չլինելով օգտվել պատմության ընձեռած պատեհություններից... Աններելի սխալների, բացթողումների համար նախատել, նախատում ենք նախորդներին, մինչդեռ նույնը կրկնում ենք, կրկնեցինք, կկրկնենք, եթե մնանք... Անասելի դժվար է խոտոր ընթացքից ետ դառնալը, բայց ոչ անհնար: Չթվա բացահայտ ընդվզման կոչ եմ անում, գիտեմ վտանգները՝ ձեզնից գուցեև ոչ պակաս, սակայն առայժմ կատարեք առաջին քայլը՝ ազատվեք անլիարժեքության բարդույթից, կարողացեք նայել ճշմարտության երեսին, ապա՝ ատամ ցույց տվեք: Հարգեք ձեզ, որպեսզի մյուսները նույնպես հարգեն... Հետգիր - Գյումրեցոց երեկվա քայլն արդեն իսկ արթնության, արժանապատիվ պահվածքի, բարդույթից ազատվելու վկայություն է, եթե թշվառի՝ տեղում դատաստանի պահանջով չսահմանափակվեն... |
Abone ol ve malalelerin yayınla:
