- Ես չգիտեմ, - ասացի ես անձայն, - չէ որ ես չգիտեմ: Եթե ոչ ոք չի գալիս, ուրեմն ոչ ոք չի գալիս: Ես ոչ մեկի հանդեպ չարիք չեմ գործել, ոչ ոք իմ հանդեպ չարիք չի գործել, բայց ոչ ոք ինձ օգնել չի ուզում: Ոչ ոք, ոչ մեկը: Ինչ արած: Բայց ոչ ոք չի ուզում ինձ օգնել, թե չէ այդ Ոչ մեկը կարող էր շատ դուրեկան լինել: Ես մեծ հաճույքով զբոսանքի կգնայի նրա հետ: Իհարկե, դեպի լեռներն, ուրիշ էլ ուր: Եվ ինչքան շատ են նրանք` այդ Ոչ մեկերը, և ինչպես են սեղմվում նրանք միմյանց, որքան շատ են ձեռքերը, և բոլորն էլ միահյուսված իրար, ինչ անթիվ ոտքերը, և բոլորն էլ միալար ու համաչափ դոփում են գետնին: Եվ պատկերացրեք, բոլորն էլ ֆրակով են: Ու այդպես մենք գնում ենք: Մեր կողքից սուրում է քամին` գտնելով մեր մարմինների միջև եղած բացվածքները: Եվ ինչ ազատ է լեռներում շնչելը: Զարմանալի է միայն, որ մենք չենք երգում:
