* * *
Ինձ մո՜տ մնացի՝
այսինքն քեզ հետ
և մենակություն բնավ չզգացի:
Հետո հասկացա-
Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես
…կամ էլ հոգուս մեջ:
Քայլվա՜ծքդ..
քայլվածք չէր մի սովորական՝
սլա՜ցք էր դեպի վեր,
սլա՜ցք էր հախուռն
և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝
այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում
գարնան երակում:
Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր,
մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր:
Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝
Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր: