Թաքթաքուրը կշիռ չունի, Ակնհայտը ծանր է շատ, Անդիմադիր կիրքն ասունի Չի նվազում բացահայտ։ Անմեղինն է թե հանցանքը, Թե ձանձրույթը ժամերի, Դե, կուլ չտաս այդ արցունքը, Անբիծն էլ է դառնաղի։ Բախտն ում ուզում, կործանում է Եվ չի միտում Պառնասին, Մեկի խելքը երբ տանում է, Պահ է տալիս կարասին։ Սաստիկ սերը տևական է, Երբ մատնում է սևաչյան, Հոլով կա, որ տրական է, Ում տրվում է ենթական։ Բնազդաբար ինչ էլ անես, Տպավորված անցյալից Մի հուշ կա որ, թե չվանես, Չես ազատվի էլ ցավից։
|