Շատ է տանջում սի՛րտն իմ խելառ,
Մեկ ասում է «Հեռացի՛ր»,
Մեկ ասում է «Մնա՜, տանջվի՜ր»,
Մեկ ասում է «Մոռացի՛ր»:
Սի՛րտ, միակն ես,
որ ինձ հանգիստ չես տալիս,
Մեկ խնդո՛ւմ ես,
Մեկ հիմարի պես լալիս:
Սի՛րտ իմ, եթե մի օր ձե՛ռքս ընկնես,
Շարունակես քո վե՛ճը,
Վստա՛հ եղիր, քեզ կպատռե՜մ
Տեսնեմ թե ի՞նչ կա մեջդ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան