Ընդվզում է մութը իմ մեջ, Ալիք-ալիք վեր խոյանում, Հնանում է հուշը ստերջ, Դեպի ներս է նա խորանում։ Վտարու՞մ է մութը հուշին, Թե՞ ձգում է անտիրական… Ուշակորույս այդ անուշին Երկտակում է նվիրական։ Կզացածին ցած է հակում Դիպվածի պես պատահական, Ի՜նչ անիմաստ է սակարկում՝ Անձեռնատու, տասնորդական։ Կոտորակի ցածի մասում Մի մեծ զրո ծափ է տալիս, Չի բաժանվում. ես եմ ասում, Թե ինձանից ինձ է գալիս։
|