Статьи

Ապարանքս սարին լիներ,

Շքադուռս՝ բաց,

Չանգ ու դուման քանի կապեր,

Վրաեկեր թաց;

Ինչ բարակեր, թեթև մաղեր

Վերից դեպի վար,

Որ որոտը սիրտ չդաղեր,

Խանձած չթվար։

Հաշտ ու խաղաղ կյանք քաշեի

Զառիկող լանջին…

Էս հույզերս ո՞նց մաշեի,

Կասե՞ս ինձ, անգի՛ն։