Սի՜րտս մի անցած առավոտ հիշեց՝
Մի քա՜ղցր զգացում անսովոր,
Երբ արևի ցո՜լքն աչքերս բացեց
Ու …լռությո՜ւն էր խոր:
Սի՜րտս մի անցած առավոտ հիշեց՝
Մի կապո՜ւյտ հորիզոն անցյալում,
Մանկությո՜ւնս էր, որ գլուխ բարձրացրել
Ու առավո՜տը դրախտ էր թվում:
Մա՜յրս էր խոսում՝ կամա՜ց, շշուկո՜վ
Ու բարի լո՜ւյս էր մաղթում աշխարհին,
… Մի հարցական էր՝ անցած դարերով.
«Լո՜ւյսը առանց մոր լինո՞ւմ է բարի…»
Մի լուսաբաց էր՝ անհա՜մ-անալի՜,
Սի՜րտս մի անցած առավոտ հիշեց,
Կյանքը բացել էր երա՜խն ահռելի
Ու դատապարտում էր ապրե՜լ ու ապրե՜լ…
Մի հիմա՜ր պատահար առավոտ լուսո,
Երբ սի՜րտս անցած առավոտ հիշեց,
Ու հիշողության ճամփեքի միջո՜վ
Սողում էր մի կյա՜նք, որը
Չստացվեց:
