Статьи

    
    
    

Եվ երեկո՜ն է հոգնում…

Եվ ծառե՜րն են լալիս…

Եվ պոե՜տն է գրելիս…

Ամբողջ սիրտը տալիս:

    

Եվ պահե՜ր են գալիս,

Երբ դառնում ես անփո՜ւյթ,

Եվ հոգսե՜ր են դառնում

Երազներդ կապույտ:

    

Կյանքը թողած մի կո՜ղմ

Գրածովդ ես ապրո՜ւմ,

Եվ խոհերի դողո՜վ

Վերնագրերը կարդում:

    

Գրածդ մե՛կ թո՜ւյն է թվում,

Մե՜կ էլ վայրի մեղրի համ,

Մեկ մի ստվե՜ր է դառնում,

Մե՜կ անտես մի ուրվական:

    

Խոհերդ հույզե՜ր են դառնում

Եվ չե՛ս հոգնում կարդալուց,

Ինչպես մա՜յրը չի հոգնում

Զավակներին նայելուց: