Քո հիսուն տարին երազի նման եկավ ու անցավ,
Ոմանց թվում է` իրենք ապրում են, ու դու չես մեռել,
Ոմանք էլ, ավա՜ղ, իրենց մահով են ցավն այս անթեղել,
Ամենքն էլ, Աստվա՜ծ, վետվետ գոյությամբ թո՛ղ մնան անցավ:
Ես գիտեմ սգալ և կարեկցանքի բուրվառում մխալ,
Խունկի բուրմունքից ես տարածական սպառվել գիտեմ,
Փորձում եմ ապրել կենսաբանական այս կյանքն անսխալ,
Մի օր գուցե ես ապրածս ակամա անհունից դիտեմ:
Բայց ես խորհելու ժամանակ չունեմ, չունեմ պարզապես,
Խաչագող մեկի ժպիտն է շինծու և անասպարեզ,
Իմ հիշողության ամեն մի հյուլե, ամեն ակնթարթ
Քեզ հետ ապրում է անվերջ, շարունակ ու այնպես հանդարտ: