Շարտրի տաճարը (Ֆր. Cathédrale Notre-Dame de Chartres) կաթողիկե եկեղեցի է, Էր և Լուար ներկայացուցչության պրեֆեկտուրան:
Այն գտնվում է Փարիզից 90 կմ հարավ-արևմուտք և մեկն է գոթական ճարտարապետության գլուխգործոցներից:
[1]Հիմա այնտեղ ապրում է մոտ 40 հազար մարդ և ընդունում է բազմաթիվ զբոսաշրջիկներ:
Շարտեր տաճարը յուրօրինակ ճարտարապետական ոճի խառնուրդ է: Տաճարի կառուցումը սկսվել է 1130-ականներից և վերջացել 1140-ականներին: Բայց տաճարի աջակողմյան գալարը ավելացրել են կառուցումից չորս տարի անց:
Տաճարի կառուցման վայրը եղել է շատ հին կրոնական կենտրոն` դրուիդների սրբավայրերից մեկը: Դրուիդները այդտեղ զգում էին երկրի էներգիան: Ըստ Կելտեի համոզմաբ, ով մտնում էր այդտեղ, բնական ուժերի շնորհիվ նոր կյանքի ուժ ր ստանում: Այդ կրոնական համալիրի մեջ մտնում է նաև մոտակայքի գերեզմանոցը, իսկ տեղը համարվում էր սրբազան նաև նրա համար, որ կելտական քահանաները Շարտրում դպրոց էին բացել և սովորեցնում էին իրենց մշակույթը:
Պատմում են մի հետաքրքիր փաստ. դրուիդները ունեցել են մի տեսիլ, որից հետո նրանք փայտից մի կնոջ արձան կառուցեցին` նորածինը գրկին, որը անվանեցին «Կույս գետնի տակ»: Քրիստնիաները հայտնաբերեցին այդ արձանը երրորդ դարում և անվանեցին նրան «Սև կույս»: Հետաքրքիրն այն է, որ հենց այդ սուրբ հողի վրա կառուցվեց Մարիամ Աստվածածնին նվիրված առաջին տաճարներց մեկը, իսկ արձանը երկար տարիներ պահվեց այդ եկեղեցում:
Ջրից մինչև տաճար կա 37 մետր խորություն և հենց այդքան էզոհասեղանի բարձրությունը: Դա նաև համարվում է գոթերի լավագույն կամարի կետը, պատահական է դա, թե ոչ պարզ չէ, բայց ըստ գոթերի տաճարը ունի մարդկային ոգին բարձրացնելու հատկություն: Աում են, որ նույնիսկ անհավատներն այդտեղից դուրս են գալիս ինչ-որ հատուկ իմաստով:
Ժան Վիյետը պատահաբար պատահաբար չէ նախադասությունը ավարտել «առեխծված» բառով: Առեխծվածը միշտ էլ հետաքրքրել է մարդկանց: Պատահական չէ, որ այնտեղ այցելում են մարդիկ աշխարհի տարբեր ծայրերից: Մի գուցե, այն իրոք իր մեջ ունի առեխծված, որին մենք չենք կարող դիպչել:
