Ա՜խր գոնե տղամա՜րդ չես,
Որ քեզ Կայե՜ն անվանեմ,
Ամեն դեպքում ստացվեց այնպե՜ս,
Որ սպանեցիր սերը մեր:
Հողը սիրո արյո՜ւնն ըմպեց-
Ո՞ւմ էր հաճո չիմացա,
Լո՜ւռ էր Տերը՝ ձա՜յն չհանեց
…Ու լուսի՜նն էր խեղդամահ:
Գիտե՜մ, վաղը չե՛մ լինի ես՝
Հո՛ղ կդառնամ կամ մոխիր,
Այնժամ գուցե լա՜ց կլինես
Արցունքներով կաթոգին:
Ես չե՛մ լինի, դո՛ւ կլինես
Սակայն մենակ,
Կլինի և Տե՜րը…
… Ա՜խ, որքա՜ն է դժվարացել
Պոետական տող գրելը: