Միշտ կարո՜տ է երգում սիրտս,
(Այսքա՜ն կարոտ որտեղի՞ց)
Այնքան շա՜տ են կարոտներս-
Բաժանո՜ւմ եմ
Անցորդներին փողոցի…
Մեկին մի քիչ շա՜տ է հասնում,
Մեկին մի քիչ պակա՜ս,
Կարոտներից մի՛տքս պայթում-
Նմանվում է հասունացած,
Սի՜րտը պայթած նռան…
Հոգուս հյութը կարոտախեղդ
Կա՜թ-կաթ ընկնում է հողի՜ն,
Անկո՜ւշտ, ագա՜հ հողն իր հերթին
Կո՜ւլ է տալիս
Կարոտներիս գինին…
Կարմի՜րն է դառնում կարոտի գույնը ՝
Արյան պես խելա՜ռ,
Արյան պես գաղտնի՜,
Հայելի է դառնում անորոշությունը՝
Գազանի տեսքով տհա՜ճ,
Անճոռնի…
… Կարմի՜ր են բոլոր անցորդները,
Հո՜ղը, երկի՜նքը,
Անձրևը՝ թափվող վարդագույն ամպից…
Միշտ կարո՜տ է երգում սիրտս,
Այսքա՜ն կարոտ որտեղի՞ց..
