Статьи

     000
     Գայթակղիչ մի նրբագեղությամբ
     Պարուրվեց քնքուշ իրիկնամուտը:
     Ինչպե՞ս թաքցնեին
     Աստղերն իրենց տենչանքն ու հուրը
     Եվ ինչպե՞ս վայելեին դյութանքը այն,
     Թե որ չպատռեին շղարշող մութը:
     Լուսինն իր վավաշոտ հայացքով էր
     Փորձում վեր առնել
     Գոլ մթնշաղի քղանցքի տուտը,
     Տեսնել գեղուհու ծունկը մարմարե,
     Մինչդեռ ինքն էր ու իր վայելքը.
     Մեղկ հմայքներով էր զուգում իրեն
     Իրիկնամուտը:
     Հորիզոնում բույլ կրակի ցոլքեր
     Պարանոցին էին մեղսորեն փարել,
     Ու դեռ գիշերվա մահիճը պիտի
     Ինքը հարդարեր,
     Ցողեր եթերային անո՜ւշ բույրով,
     Եվ զեփյուռը դեռ պիտի այցի գար
     Քնքշանվաղ իր համբույրներով,
     Իսկ գիշերը...Օ՜...Երևույթ չքնաղ,
     Յուր հրաշագեղ դյութանքներով լի.
     Այն գալու էր մի վեհաշուք քայլքով
     Ու բացելու էր
     Խորի՜ն խորհուրդները անմեկնելի...
     Ա. Տ.