Կթաղվի հսկա մի խայտանկար
Գույնի, երանգի, շշուկի բախման,
Կծալի ծունկը արևը տկար
Եվ կքրքջա պաղ ծեսը թաղման:
Ոռնոցը կգա սովահար գայլի՝
Հովիվը տխուր կիջնի սարերից,
Եվ դայլայլոցը վարպետ սոխակի՝
Կդառնա գարնան հեռավոր թախիծ…
Դատարկ փողոցում՝ ձյունի մեջ կորած,
Կլսվի ձայնը կոտրվող սառցի,
Մեկը կքայլի՝ ամեն բան թողած.
Չի լինի մեկը՝ հետևից թախծի…
Իսկ համատարած Սառցե Աշխարհում
Ի՞նչը կմեղմի ցավը պոետի,
Եթե ոչ գինին՝ ծխոտ պանդոկում,
Որտեղ չեն ծաղրում տեսակը խենթի…
Եվ չվայելած արբունքի գինին՝
Կենաստու Լույսի շողերին անհուպ,
Կփլվի ջահել պոետի ուղին՝
Կդառնա մի Տաք՝ ճերմակ հողաթումբ…
Դավիթ Մշեցի
