ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ
Հատուած Վիպերգէն Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի Արաբստանի մեծ անապատի Հորիզոնները հրդեհւում էին իրենց ամայի, ազատ ափերում, Եւ Աբու-Լալան նստեց մենաւոր` յակինթեայ ժայռին գլուխը յենած. -Ո՛հ, ի՜նչ ազատ եմ, անպարփակ ազատ, միթէ կարո՞ղ է այս մեծ Սահարան Ո՛չ մի մարդկային աչք ինձ չի տեսնի, չի հասնի ո՛չ մի մարդկային բազուկ. Քո պերճ վարդերով դո՛ւ պսակիր ինձ, վառի՛ր իմ հոգում ջահերդ հուրհրան. Չքնաղ առապար, դու իմաստութեան ոսկեղէն աշխարհ, հազար ողջոյն քեզ, Տարածուի՛ր, անծիր, փռի՛ր աւազիդ դեղին ծովերը ազգերի վրայ, Վիշապ հողմիդ հետ ազատութիւնը թող գահակալէ աշխարհը հանուր, Հազար ու հազար հրաշալիքներով եւ հրաբորբոք հրապոյրներով Եւ վեհ արեւի ջահերի ներքոյ փռուեց, ծաւալուեց ծիրն անապատի, -Սալա՛մ, քեզ, արե՛ւ, շիւքըդ բիւրաբիւր, դու Աստծուց հզօր, դու կեանքի աղբիւր, Տիեզերական դու բաժակ անհուն` ոսկի արբեցման եւ երանութեան, Տիեզերական հազարահանդէս դու մեծ խրախճանք, բարի՛ արեգակ, Քո երջանկութեամբ, քո իմաստութեամբ, քո յաւերժութեամբ հարբեցրու ինձ, Հարբեցրո՛ւ ինձ, հարբեցրո՛ւ ինձ, քո անմահ գինով հարբեցրո՛ւ ինձ, Քո վսեմութեամբ հարբեցրո՛ւ ինձ, հարբեցրո՛ւ ինձ լոյս-հիացքներով, Դու միակ բարի, դու միակ իմ սէր, դու միայն սո՛ւրբ, սուրբ, մայրակա՛ն դու գիրկ, Ես սիրում եմ քեզ, ես սիրում եմ քեզ, հրակոծ սիրով կիզիր, խոցիր ինձ, Եւ արիւնոտիր իմ շրթունքները համբոյրիդ խայթով քո հրդեհակէզ, Եւ թող խլանան իմ ականջները` աղմուկն աշխարհի չլսեմ յաւէտ, Դէպի արեւը դարեր ու դարեր, թռի՛ր, սլացի՛ր, ազնիւ քարաւան, Ո՛հ, իմ մայր-արեւ, քո ոսկեփրփուր ծիրանիդ շքեղ ձգի՛ր ուսերիս, Դու Աստծուց հզօր, դու միակ իմ սէր, դու միակ իմ մայր, մայրական դու գիրկ, |