Ցտեսություն ասելիս միայն հիշեցի,
որ չեմ հարցրել անունդ.
-Ժաննա:
Փափուկ է հնչում՝ ինչպես լույսի մարմին:
Եթե շուտ իմանայի,
գեղեցկությունդ գրեթե կատարյալ կլիներ,
որ խմում էի ամեն պահ՝
ինչպես վերջին անգամ տրվող բաժակ,
կում-կում՝ քո անսովոր, խաղից դուրս մատուցումով
և շնորհակալություն ուղարկում ծնողներիդ,
որոնց երբեք էլ չեմ տեսնելու:
Ժամանակի սահմանումը մեզ համար չէր.
խում էինք ու խումահար:
Աստծու անունն էլ տվեցինք.
դու հավատում էիր և վախենում
ոչ պակաս աստվածային մերկությանդ համար:
Հետո անձրևի միջով՝ կտրվող ու սկսվող
(երրորդ գիշերն էր),
քայլեցինք քաղաքամերձ գյուղը,
բայց այդպես էլ տունը չգտանք.
և այգիների կանաչի մեջ էինք՝ մերկ,
ինչպես առաջին մարդիկ էին դրախտի պարտեզում:
Դու նորից էիր փախել տնից
և ազատության միջով հասել ձեռքերիս.
ասում էիր. "Ես ավելին վերցրեցի, քան ստացար դու.
չզգացիր՝ առաջին գիշերը երկրաշարժ եղավ մեր կրքի պայթյունից":
Ժա՛ն, իմ անսովոր ազատություն՝ պատահական,
չմոռանաս քեզ հետ վերցնել
անձրևը, գետի խշշոցը
և մեր թաց կրքի երեք գիշերը,
որ այլևս քո աղոտքն են
և տեսած վերջին աստվածը:
Հուսիկ Արա
