Սարգիս Մխիթարյան…ԵՊՀ- դասախոս, բանասեր, հայ հին գրականության եվ հայ բանահյուսության հմուտ գիտակ: Կարծես թե ամեն ինչ ասվեց…Բայց շատ քիչ ասվեց: Կամ համարյա ոչինչ չասվեց…
Նայում եմ իմ լավագույն ընկերներից մեկի` Սարգիսի ֆեյսբուքյան նկարներին ու մտովի տեղափոխվում եմ 80-ական թվականներ ու ցանկանում եմ 30 տարիների հեռվից սիրո ու երախտիքի խոսքեր հղել իմ համակուրսեցուն…
Սարգիսը մեր կուրսի խաղաղության աղավնին էր: Իր համեստությամբ, բանիմացությամբ, մարդկանց հետ շփվելու յուրահատուկ ձիրքով, կողքինի դարդն ու ցավը հասկանալու յուրօրինակ հոգեբանությամբ ու տրամաբանությամբ մեր բոլորի սիրելին էր: Սուտը չէր սիրում, բայց ուներ անդավաճան սկզբունքներ, որոնց երբեք ոչնչով ու երբեք ոչնչով չէր փոխի: Նույնիսկ իմանալով, որ հետագայում կանգնելու է դժվարին կացության առջեվ…Սարգիս մարդ – անձնավորութուններն են, որոնք հույսի շող են ավետում…ստիպում սիրել կյանքը….մարդկանց:
