Ես կուչ եմ գալիս, մի հուշ անդադար
Սեպագրում է սրտիս խոռերում,
Դժվար եմ շնչում, երբ այս տողերում
Իմ մահարձանն եմ գտնում անկատար:
Մի ոտքս ջարդված, ձեռքս՝ փշրված,
Ունայնությունն է հայացքիս զարդը,
Տեսնես ինչ կին էր, որին էլ փարված
Բոցակիզեցի խուրձերի բարդը:
Այրվեց, մոխրացավ իմ ժամանակը,
Հիմա պարզապես ինձ քույր ես թվում,
Աղեղնաձև էր վզիդ մանյակը,
Տեսնես ում միտքն ու հոգին ես թովում: