Հեռացող քայլերը նման են
Խեղանդամի սայլակի՝
Ամենատխո՜ւր պատկերն աշխարհում,
Սխալները ուղղելու ուղին դեպի անցյալն է,
Երբ ըմբոստ հոգին մա՛հ է աղերսում…
Ամենադաժա՜նը բանաստեղծի Խի՜ղճն է,
Նույնիսկ գեղեցիկ ոտքերով տրորված …
Ամենաարդար Մահը կարիճի՛նն է,
Երբ մահանում է ինքն իրեն խայթած…
Ամենագեղեցիկ երազը Կույրի տեսա՛ծն է՝
Պատկերներ՝ գունավո՜ր ու պայծա՜ռ,
Ամենաչասված բառը Կոկորդում խցանվածն է՝
Ե՜րգ է, սիրե՜րգ երբևե չերգված…
Ամենացավո՛տը Սպասո՜ւմն է,
Ամենաագա՛հը Կի՜րքը չսպասված,
Ամենասպասվա՜ծը Բախտն է անաստված…
Ամենաանխիղճը Սերն է հեռացած…
Ամենակատարյալը Վի՜շտն է
Իր բոլոր արցունքոտ աչքերը բացած,
Ամենաանկատարը Հանգիստն է
Եվ հիշողությունը բզկտված…
Ամենաստորը անստորագիրն է՝
Ոտնաթաթերդ լիզող շրթունքն է բացված,
Ամենահիմարը Ճակատագիրն է
Մի ճղճիմ ձեռքով քեզ ամրագրված…
Ամենաբարձրը Լռության ճի՛չն է,
Ամենացածրը Սո՛ւտն է բարձրաձայն ասված,
Ամենահմայի՜չ հրեշտակը քո Մայրն է՝
Խո՜ւլ, Հա՜մր, Կո՜ւյր,
Քո բոլոր գործած մեղքերի առաջ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան