Ճակատագրի բերումով կամ գուցե պատահականությամբ այնպես է ստացվել, որ մենք հաղթանակի հասնելու համար պետք է հաղթենք ոչ միայն մեր «մրցակցին», այլև «մրցավարին» ։ Ինչու չակերտավոր, որովհետև խոսքը միայն Միհրանի, առհասարակ, սպորտի մասին չէ։
Երբ աչք ես գցում պատմության դասերի վրա, հասկանում ես, որ մենք՝ հայերս, այս հարցում ևս տարբերվում ենք մյուսներից։ Եթե, օրինակ, սերբերին հարկավոր էր վերցնել սրերն ու կյանքի գնով պայքարել Օսմանյան սուլթանների դեմ, և հաջողության դեպքում հասնել այդ երանելի ազատությանը, ապա միանշանակ ասել, որ հայերի դեպքում դա նույնպես բավարար կլիներ ընդհանուր հաղթանակի համար, չեմ համարձակվի։
Ամբողջական հոդվածը՝ այստեղ։
