Անտառի ու բացատի շոշափող գծից
Մի քիչ դեպի աջ մի հողաթումբ է,
Վրան անտաշ քար ու փայտե մի խաչ:
Քարի անհարթ մակերեսին կապտագույն ներկով
Գրված է մեկ բառ.
«Ավո…» կամ «Ավոյի մոտ» չի կարդացվում ոչ մի բան:
Քիչ հեռու երկաթե մի սեղան է,
Երկու զույգ նստարան…
Ոտքերի վրա մի ժանգոտ մանղալ է,
Ու դատարկ շշեր անհամար:
Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜:
Ո՞վ է քեզ այստեղ հուղակավորել,
Որ չի էլ իմացել թիվը ծննդյա՜ն, մահվա՜ն,
Թե՞, կապույտ ներկը չի բավականացրել,
…Հանգրվանդ դարձել է վայրի գերեզման:
Հողը դնելիս ի՞նչ երգ են երգել
«Դլե յամա՜ն» թե՞
«Օտար ամայի ճամփեքի վրա…»
Ավո՜, հետաքրքիր է ի՞նչ մարդ ես եղել,
…Երբեք չեմ տեսել նման գերեզման:
Տեսնես ինչ-որ մեկի աչքը
Թա՞ց է եղել այդ պահին,
Ինչ-որ մեկը կո՞ւրծքն է ծեծել,
Բղավե՞լ է լալագին,
Թե՞ համբերող համբերությամբ
Սպասել են լուռ
կապույտ բոցով մանղալի մեջ
Խորովածի ավարտին…
Ավո, տեսնես ո՞վ ես եղել,
Ազգի վերջին մի անհա՞տ,
դու հողածին Մա՞րդ ես եղել …
Թե՞, Սրբոց-Սուրբ մի անհայտ ….
Վստա’հ եմ, որ կամքդ է եղել
Քեզ հիշելու ձևը այս,
Աչքով արցունք հեղեղելը
Խո~րթ է եղել քեզ համար:
Ամեն դեպքում եղել ես Մա՜րդ,
Օղորմի՜ քեզ մարդ աստծո,
Հողը թեթև լինի վրադ,
Ավո, ՜ եղբա՜յր անծանոթ…
---------------------------------------------------------------
Վերջին բա՜ռս բա՛րձր ստացվեց,
Արձագանքը լսեցի,
Տարեց մի մարդ հայտնվեց
Չհասկացա որտեղից
- Ղուրբա՜նդ էղնիմ, ե՛ս եմ Ավոն
Տերն «Ավոյի մոտ» դուքանի,
Տե՜ս, թե հիմա ինչքա՜ն համով
Խորոված եմ քեզ տալի:
Զանգեմ հիմա տղես վռազ
Թադարուքը կբերի,
Մա՜րդ ենք ՝էլի, անգործ չոբան
Աստված շատ չհամարի:
Մի երկու խոսք քա՜ղցր-մաղցր
Ասա՛, ականջս լսի,
Մինչև հիմա տված հա՜ցս
Կենացներով զարդարվի:
-------------------------------
Խոսո՜ւմ էի Ադամի հետ
Ու հավա՜տս չէր գալիս,
Թե ո՞ւր կորավ ՄԱՐԴՆ անհետ…
Աստված ի՞նչ է մեզ տալիս…