Եվ պարգև է, և անեծք ժամանակը այս,
Քանի մահն է նվաստիս արտապատկերում,
Ես չեմ ընտրում գալիքիս դրվագները խաս՝
Աղճատ է, թե անխոտոր կյանքս անցքերում։
Իմ տեսակի տաղտկալին մեռել է վաղուց,
Ում շրջանն էլ բոլորի, կմեկնի էլի,
Ինձ խաշխաշը ի՞նչ կանի՝ հարբել եմ օղուց…
Պատրանք է կամ իրական ցավն անասելի։
Թե եղել եմ հեքիաթի անսազն այլանդակ,
Հմայել են ինձ գուցե մինչև լուսաբաց,
Իմ պատկերով անհասցե մի խորաքանդակ
Գրանիտին պահ տվել, խազել են անլաց։