Երկիր մոլորակում ամե՜ն ինչ էլ կա,
Եվ զարմանալու ոչի՜նչ էլ չկա,
Բայց ես ուզում եմ խոսել մի թռչնի մասին,
Որը Ո՛տք չունի,
Երկիր չի՛ իջնում,
Միայն թռչո՜ւմ է ու իրականո՜ւմ կա:
Սավառնո՜ւմ է միայն ամպերին մոտիկ,
Լողանում արևի լույսով,
Քնում լուսնի վրա,
Վերևի՛ց է նայում բոլորին
Ու նրա նման գեղեցիկ
Ո՛չ մի բան չկա՜:
Իրո՜ք գեղեցիկն է-
Խոսքե՜ր չեմ գտնում,
Ջե՜րմ է, ցանկալի՝ հաճույքի նման,
Երես առա՜ծ է, մի՜ քիչ կամակոր՝
Բանականության կոկորդը սեղմած:
Երկիր իջնում է հատուկ պահերին,
Երբ մոտենում է ժա՜մը իր մահվան,
Ծալո՜ւմ է թևերն իր ու վերջին անգա՜մ
Նայում ամպերի՜ն
Ու…ընկնո՜ւմ է ցած:
Նրա անունը ո՛չ ոք չգիտի՝
Մեկ «Երազա՜նք» են ասում,
Մեկ՝ «Հրեշտակի աչք»,
Անձնագրում գրված է «Երազի թռչուն»,
Իսկ մահվան վայրը՝
«Երկիր ց’պահանջ» …
