Իմ խե՜ղճ ու տանջված
Հոգնած մոլորակ,
Ովքե՞ր են այսօր բնակիչներդ,
Եղե՞լ է արդյոք ինչ-որ ժամանա՜կ,
Երբ անհո՜գ են եղել պտույտներդ:
*
Ասո՜ւմ են, ամե՜ն ինչ
Սկսվե՜ց Կայենից,
Դու մի՛ հավատա, ու լավ լսիր ինձ,
Չէ որ դու գիտե՜ս - ամե՜ն, ամե՜ն ինչ
Սկսվել է Ադամից՝ մեր նախահորից:
Ամեն մի «սրբոյ» գրքում գրվա՜ծ է -
Մեր նախահայրը խնձո՜ր է կերել,
Սակա՜յն ո՛չ մի տե՜ղ, ո՛չ մի տող գրված չէ՝
Խնձորը կարմի՞ր, թե՞
Կանա՜չ է եղել…
Կարմիր խնձորի խորհուրդն ուրի՜շ է՝
Շա՜տ է տարբերվում
Կանաչ խնձորի խորհրդից,
Դուրս է գալիս, որ մեր Նախահա՜յրը
Առնական մի ա՜յր է եղել
Կամ…մի՜ մանկապիղծ:
*
Խե՜ղճ իմ մոլորակ,
Տանջվա՜ծ ու հոգնած,
Քեզ ձանձրացրել են և ցա՜վ և չարի՜ք…
Մի քի՜չ էլ սպասիր՝ երկո՜ւ- երեք դար
Քեզ այցի կգան գալիքի մարդիկ…
*
Հե՜յ, գալիքի Մա՜րդ, Գալիքի՜ Ընկեր,
Գիտե՜մ, որ կգաս Մարսի՜ց… կամ
Լուսնի հակառակ կողմից,
Ամեն դեպքում կգա՜ս, կգա՜ս երբևէ,
Վստահ չե՛մ ասի ե՜րբ,
Բայց վստա՛հ կասեմ
Քեզ չեն կոչի Մարդ՝ այլ մի-մարդակերպ…
Գալիքի՜ ընկեր, մի բա՜ն էլ ասեմ,
Որ դու կիմանաս մաքուր հայերեն,
Կլինես անկե՜ղծ, սրբի նման պա՜րզ
Ու մարդկանց վրա շա՜տ կզարմանաս…
Բայց ավելացնեմ՝ երկա՜ր չի տևի…
Կգա ժամանակ, որ մի սե՜խ-գլուխ
վայրի անասո՜ւն,
քեզ կսովորեցնի կեղծիքի լեզուն,
Քաղաքականության համեստ թվացող
ձեռքերի ժեստը,
Համեստ ու հանգիստ կյանքը վայելող
մարդկանց մորթելու դժվար արհեստը,
Արածդ ուրիշի վրա գցել- բարդելու
շատ նուրբ արվեստը…
Հո՜ղն արյունով շաղախելը,
Բռնաբարելն ու խեղդելը…
Ու դու մարդակերպ քո հին կերպարից
Կվերափոխվես - կկոչվես Մարդ…
*
Իմ խե՜ղճ ու տանջված
Հոգնած մոլորակ,
Եղե՞լ է արդյոք ինչ-որ ժամանա՜կ,
Երբ պտույտներդ եղե՜լ են անհոգ,
Ովքե՞ր են այսօր բնակիչներդ.
Վա՜ղն ո՞վ կլինի՝
Չգիտի՜ ո՛չ ոք: