Աղջիկը մերկ է, անգամ ցանկալի,
Անամոթ է, Տեր, բայց սքանչելի,
Աննման, ասես հովազի էգը,
Ճկուն, սլացիկ ինչպես եղեգը:
Քամին ընկել է ստինքների մեջ,
Թեև վարսերում հովիկն է խաղում,
Եվ ցնորվել է օրն այս սնամեջ
Անբացահայտ ու անհայտ մի ծիրում:
Առաձգական է ժպիտը նրա.
Միանձնուհու պես ո՜նց է հմայում,
Անուշ գիշեր է աշխարհի վրա…
Կորերից կրկին գլուխ չեմ հանում: